Grote Piramide - Op de Brug in de Koningskamer
Introductie over onze Onderzoeksreizen op zoek naar Antwoorden
De Akaija is een inspiratie vanuit de Lichtwereld. Linda inspireerde Wim in 2002 om dit symbool te maken dat haar, zou ze nog geleefd hebben, enorm had kunnen helpen haar chronische vermoeidheid te verhelpen door haar energieveld te versterken. Want dat is de werking van de Akaija: je energieveld sterker maken door je verbinding met het eenheidsveld te her-activeren.
De naam ‘Akaija’ betekent Wij allemaal op het eiland Aneityum, het 1e ankerpunt van wat nu bekendstaat als De Gekantelde Evenaar van de Oudheid. De vorm van de Akaija-Iloa ontstaat als je een normale Akaija fuseert met zijn spiegelbeeld. Dezelfde Akaija-Iloa-vorm ontstaat ook als je rondom elk ankerpunt van de Gekantelde Evenaar cirkels trekt die raken aan de dichtstbijzijnde ankerpunten.
De numerologie van ‘akaija’ als woord levert een bijzondere cijferreeks op: 111111
De boodschap van Spirit is dus: Wij allemaal + 111111 = Wij allemaal zijn één.
Maar Linda wil ons nog meer vertellen. Wij gingen op onderzoek uit en maakten meerdere wereldreizen om de vijf hoofd-ankerpunten te bezoeken, in de hoop verdere aanwijzingen te vinden. Dit zijn onze belangrijkste vragen…
1. Wat is er zo belangrijk dat ‘de Ouden’ deze uitlijning rondom de Aarde gecreëerd hebben?
2. Als de Akaija als hangertje het energieveld van mensen versterkt, zou dan een wereldformaat Akaija datzelfde kunnen doen voor de hele Aarde?
Dit zijn de 5 knooppunten die de Akaija-Iloa rondom de wereld verankeren.
🟢 Aneityum, Vanuatu eiland republiek, ±1000 km ten noorden Nieuw Zeeland
🟡 Paaseiland, Chili, ±4000 km ten Westen van Zuid-Amerika
🔴 Een verloren eiland, alleen getoond op een oeroude kaart van de Turkse admiraal Piri Reis
🟠 De Grote Piramide, Egypte
🔵 Het tempelcomplex Angkor, Cambodja
Elk punt is exact 72º verwijderd van het volgende punt. 5 x 72º = 360º. Dat is de omtrek van de Aarde. Elk punt ligt op een rechte lijn die onder een hoek van ±30º met de normale Evenaar loopt. Vandaar de veelgebruikte naam: Gekantelde Evenaar van de Oudheid.
Om antwoorden op onze vragen te vinden maken we gebruik van:
– Ontdekkingen door andere onderzoekers, die we zoveel mogelijk benoemen.
– Kennis van mediums en reïncarnatie-therapeuten.
– Onze eigen ‘herinneringen’ uit vorige incarnaties
– Ons denkvermogen om informatie met elkaar te verbinden.
Onze levens-uitgangspunten zijn:
– We leven allemaal meerdere incarnaties op Aarde.
– Er is leven buiten de Aarde.
– We zijn verbonden met onze onzichtbare broeders en zusters in het Licht die ons helpen.
– Ons lichaam is een lichtlichaam dat veel complexer is dan het fysieke lichaam dat we kunnen zien.
– Er bestonden hoogontwikkelde beschavingen in het verleden.
Vanuit wetenschappelijk perspectief gesproken is er in het verre verleden iets gebeurd dat de hele wereld heeft veranderd, een ramp van ongekende omvang, die zich elke 12.000 jaar lijkt te herhalen, een cyclische ramp.
Vanuit spiritueel perspectief bezien wordt deze cyclus beschouwd als onderdeel van de Schepping, met sleutelmomenten die het bewustzijn van de Mensheid grootschalig naar een hoger plan brengen.
Onze gedachte is dat geavanceerde beschavingen in het verre verleden beter op de hoogte waren van deze cyclus dan onze huidige beschaving, en dat zij de kennis hadden om hiermee om te gaan. Maar deze kennis is in de loop van de millennia in vergetelheid geraakt. Er zijn nog steeds kennisarchieven die deze informatie bewaard hebben. Sommige zijn in handen van machten die deze kennis voor zichzelf houden om er hun persoonlijke voordeel mee te doen. Sommige zijn in handen van krachten die deze kennis op het juiste moment en gedoseerd aan de mensheid geven om de mensheid te helpen.
Het antwoord op de vragen die we proberen te beantwoorden dient zich als vanzelf aan en is confronterend. Het is verontrustend, maar het kan ook hoopgevend zijn, afhankelijk van hoe je ernaar kijkt.
Met deze kennis bewapend gaan we op onderzoek uit en vertellen jou als lezer wat we ontdekt hebben. Deze website (ladyofthering.com & akaija.com) is gewijd aan het openbaar maken van deze kennis voor zover wij die hebben. Met de verkoop van de healing tools en reproducties proberen we dit onderzoek en het delen van deze kennis te bekostigen.
Deze pagina is er één uit een reeks over onze wereldreizen naar de belangrijkste locaties op zoek naar antwoorden.
Grote Onzin
Op de Christelijke scholen waar ik als kind en puber zat werd mij verteld dat de piramides grote graven waren voor de farao’s. De Egyptenaren waren een slecht volk, getuige het feit de Israëlieten daar slaven waren. Onder leiding van Mozes vluchtten ze uit Egypte op weg naar het door hun god Beloofde Land, waarbij ze door Egyptenaren achtervolgd werden en op miraculeuze wijze overleefden.
Inmiddels zet ik bij alles wat me toen verteld werd vraagtekens, maar nu beperk ik me tot de Grote Piramide. Het wordt ‘officieel’ nog steeds verkondigd dat de Grote Piramide een graf is, maar het aantal mensen dat dit gelooft wordt steeds kleiner, gewoon omdat het niet realistisch is. Ik durf te stellen de mensheid van nu niet in staat is om dit bouwwerk te kopiëren. Laat staan dat de huidige samenleving zoiets kan ontwerpen. Die kennis hebben ‘wij’ niet, of is op z’n minst niet toegankelijk.
Als we praten over alleen de Grote Piramide dan zijn dit de voor iedereen zichtbare en op basis van foto’s in te schatten feiten:
– Deze piramide bestaat uit meer dan een miljoen blokken.
– Elk blok is uniek van vorm. Het zijn beslist geen bakstenen.
– Vele blokken zijn te zwaar voor onze sterkste heftrucks.
– Alle blokken, behalve die aan de beschadigde buitenkant van de piramide, passen perfect in elkaar, met vlakke naden waar soms geen speld tussen te krijgen is.
– Ervan uitgaande dat de Egyptenaren volgens de gangbare wetenschap gebruik maakten van stenen beitels en talloze slaven moest met de bouw van zo’n graftombe al ver voor de geboorte van een farao begonnen worden.
Je zult begrijpen dat dit ‘officiële verhaal van het door talloze slaven met stenen beitels en houten hamers bouwen van een 150 meter hoge graftombe voor een ongeboren farao, bestaande uit meer dan een miljoen onhandelbare blokken graniet zonder kieren in de woestijnhitte nogal onlogisch is. Of duidelijker geformuleerd, het is grote onzin.
Bovendien zijn die blokken zijn niet lukraak op elkaar gestapeld in de vorm van een piramide en toen afgewerkt met siliconenkit voor een mooi badkamer-effect. Er steekt een ontwerp achter dat zó geavanceerd is dat het zelfs na meer dan honderd jaar onderzoek nog steeds niet begrepen wordt. Wat alle wetenschappers die hun wetenschappelijke carrière op het spel zetten zeker weten is dat bouwers van de Grote Piramide over kennis en bouwtechnieken beschikten die de 21ste eeuw ver vooruit waren.
Wie waren de Oorspronkelijke Bouwers?
Onze Akaija-distributeur in Oostenrijk, Franz (lebenatur.com), raadde ons aan contact met Axel Klitzke op te nemen ter voorbereiding van onze reis naar de Angkor-tempels in Cambodja. Axel Klitzke (hores.org) is een gepensioneerd bouwkundig ingenieur en heeft een scherp oog voor de bouwkundige details van de Piramide. Hij was enkele jaren daarvoor door Cambodja uitgenodigd om met zijn bouwkundige kennis te kijken naar de Angkor-tempels. Hij bevestigde het vermoeden dat de Angkor-tempels gerestaureerde en deels herbouwde tempels waren op de fundamenten en beschadigde restanten van veel oudere tempels. Maar die restaurateurs hadden niet de kennis van de oorspronkelijke bouwers. Getuige de vele enorme stenen gezichten van latere politieke Khmer-leiders die o.a. in de Angkor-Thom tempel zijn verwerkt (zie foto), lijken de restaurateurs niet altijd het doel te hebben gehad om de oorspronkelijke tempels te herstellen, maar iets nieuws te bouwen op iets ouds, gebruikmakend van wat er al lag aan bouwmateriaal.
De Khmers begonnen zo’n 800 jaar geleden Cambodja te bevolken. Zij worden verondersteld de Angkor-tempels te hebben gebouwd. Axel Klitzke bevestigt echter dat de oorspronkelijke Angkor-tempels reeds tot ruïnes vervallen waren toen de Khmers in het land kwamen. Zij ontdekten de tempels en deden een poging tot reconstructie. Maar we vermoeden dat er zich zelfs nog veel oudere fundamenten onder de zogenaamd ‘oorspronkelijke’ tempels bevinden. Ofwel, in de loop van de duizenden jaren, zijn er vermoedelijk al meer herstelpogingen geweest. Dus wat bevond zich daar oorspronkelijk? Wie bouwden het allereerste concept? En met welk doel?
Diezelfde conclusie trokken we toen we op Paaseiland waren. De Mohai die je ziet staan zijn niet de oorspronkelijke beelden. Bijna alle Mohai staan langs de kust en in de loop van de eeuwen zijn er talloze tsunami’s geweest die beelden hebben weggespoeld. Ik kan helaas de onderzoeker niet meer vinden die schreef dat de oudste overgebleven Mohai van een ander, harder gesteente zijn gemaakt dan de meeste Mohai die je ziet staan. De huidige Mohai komen uit de groeve Rano Roraku, die door alle toeristen bezocht wordt, maar dat gesteente is niet bijzonder hard. Het verweert en breekt relatief makkelijk. Deze onderzoeker vergeleek de verschillende Mohai en concludeerde dat er nog een andere groeve moet zijn met een hardere steensoort. Omdat heel Paaseiland vulkanisch van oorsprong is, concludeerde hij dat die groeve zich op een lager niveau moet bevinden, want hoe lager je in de vulkaan komt, hoe harder het gesteente is, samengeperst door het gewicht van de vulkaan erboven. Die groeve ligt vermoedelijk onder de zeespiegel die nu veel hoger ligt dan toen.
Dat gevoel te kijken naar herstelde bouwwerken van nog oudere herstelde ruïnes krijg je niet bij de Grote Piramide. Bij de Grote Piramide lijkt er helemaal geen poging tot herstel te zijn geweest. Er is wel heel veel bouwmateriaal verdwenen, maar er is zo te zien nooit een serieuze poging gedaan deze piramide te herstellen. Dat werd me zelfs op school reeds verteld: de eerste huizen, kerken en moskeeën van Caïro werden voor een deel gebouwd met de dekstenen van de piramides.
Wat er nu resteert van de piramides zijn de enorme onhandelbare granieten blokken steen, die bijna niet te verslepen waren en waar men zich dus geen raad mee wist. Maar die steenblokken alleen al vertellen een bijzonder verhaal. Axel Klitzke heeft zich toegelegd op het ontrafelen van dat verhaal. Hij maakt gebruik van de reeds gedane metingen en heeft ook zelf metingen verricht. Uiteraard is hij niet de enige die dat gedaan heeft, maar zijn bouwkundige en wiskundige achtergrond geven hem een meer dan gemiddelde autoriteit.
Een van Axels boeken is getiteld: “Die kosmische Ordnung der Schöpfung” (vertaald: De Kosmische Ordening van de Schepping). Axel constateert dat er onderhand niet één afmeting, positie, hoek, gewicht of richting van welk detail van de piramide dan ook op toeval berust. Hij kan alles in een mathematisch model passen waarbij willekeur uitgesloten wordt. Als ‘wij’ een huis bouwen is het uitgangspunt allereerst geld. Een planoloog koopt een stuk grond dat er aantrekkelijk genoeg uitziet om daar zoveel mogelijk huizen neer te zetten die er zo mooi mogelijk moeten uitzien, die vervolgens voor een zo hoog mogelijk bedrag verkocht zullen worden. Of de mensen zich daar gelukkig in voelen is niet altijd het uitgangspunt.
De locatie, de afmetingen, de bouwmaterialen, etc. worden dus bepaald door geld. Bij de piramides lijken factoren als geld, tijd, mankracht en het maken van winst totaal geen rol te hebben gespeeld. Er moest iets gebouwd worden dat kostte wat het kost, exact zó en niet anders gemaakt moest worden. Ik herken dit omdat ik als kunstenaar ook op die manier te werk ga. In tegenstelling tot veel kunstenaars die bewust of onbewust geld als uitgangspunt nemen voor het maken en verkopen van hun creaties, wil ik me niet laten beperken door de gedachte of wat ik wil maken financieel haalbaar is. Mijn overleden vriendin Linda, en vermoedelijk ook mijn gids Amhirez inspireren me tot het maken van een schilderij of object en dat moet precies zo worden zoals ik ‘voel’ dat het moet worden. Als het niet klopt krijg ik gevoelens van irritatie en als het wel klopt word ik er blij van. Als ik geluisterd had naar de gieterijen dan zou het model van de Akaija in het begin zijn aangepast naar een eenvoudiger vorm die sneller en goedkoper te reproduceren was. Maar de werking zou dan geweld aangedaan zijn en dat mocht beslist niet gebeuren.
Als geld, tijd en mankracht bij de piramide wél een rol gespeeld zouden hebben, dan zouden de bouwers totaal anders te werk zijn gegaan. Dan was een graftombe voor de farao zeker 10x zo klein geworden en was er gebruik gemaakt van makkelijk te hanteren steenblokken die er allemaal hetzelfde uitzagen en die niet van verre aangevoerd hoefden te worden. Dat is hoe de huidige economie werkt: massaproductie, economisch en winstgevend. Dan is zo’n graftombe snel te bouwen, en de bouw kon dan beginnen ná dat de farao was overleden.
Gebouwen die volgens kosmische ordening gebouwd worden hebben een bijzondere energie. Ze brengen de energie van de kosmos die ik voor het gemak levensenergie noem, naar de mensen. Die levensenergie wordt opgewekt wanneer je gaat bouwen in harmonie met het grotere geheel.
Als je op een gitaar één snaar aanslaat en die direct dempt, dan hoor je daarna andere snaren natrillen, de één meer dan de ander. Die snaren hebben een andere basisfrequentie, dus als je ze aanslaat produceren ze een hogere of lagere toon dan de eerste snaar. Maar toch ‘zingen’ ze mee. Die snaren zijn dus op de een of andere manier in harmonie met de eerste snaar.
De Aarde trilt ook. Eén van haar trillingen is de Schumann-frequetie. Dat is een voor het menselijk oor onhoorbare trilling van 7,83 Herz. Er wordt gezegd dat die trilling aan het veranderen is, maar dat is een ander verhaal. Onhoorbaar, maar ons lichaam reageert wel degelijk op die trilling, want als mensen in een speciale ruimte van deze trilling afgeschermd worden raken ze helemaal van slag. Ons lichaam kan niet zonder deze trilling.
Als je gebouwen zodanig ontwerpt dat de afmetingen van stenen, muren, ramen, deuren etc. afgestemd zijn op de Schumann-frequentie, breng je de levensenergie van de Aarde in het huis waarin mensen zullen wonen. Dat is wat de bouwers van de piramide tot in het kleinste detail hebben gedaan. Ze stemden de piramide niet alleen af op de Schumann-frequentie, maar ook op andere kosmische trillingen, zelfs op de trilling van het Melkwegstelsel. Daar kom ik later op terug als de 12.000 jaar Zonnecyclus ter sprake komt. Axel Klitzke heeft er zijn missie van gemaakt om al deze harmonieën in hoeken, maten, afstanden etc. te vinden en herleiden.
De maten van de Sarcofaag
Om daar iets van te begrijpen adviseerde Axel me om de sarcofaag als voorbeeld te nemen.
Onze samenleving is gewend om te rekenen met centimeters, meters, kilometers, etc.
Engelstalige landen gebruiken vaak de inch, de voet en de mijl.
De oude Egyptenaren gebruikten nog andere maateenheden. Eén daarvan is de konings-el of KE.
1 KE = 52,36 cm
De Grote Torens van Middle Earth
Zoals je in ons verslag over Kaapverdië, Atlantis Reloaded, kunt lezen gaan we ervan uit dat ik in Atlantis een torenwachter ben geweest. In mijn beleving bestonden er in de tijd van Atlantis een aantal zeer grote torens die in staat waren om het klimaat te beïnvloeden. Tegenwoordig kan dat ook, maar daar wordt geen ruchtbaarheid aan gegeven, maar wie goed oplet kan de aanwijzingen vinden. Zoek bijvoorbeeld het pad van orkaan Erin eens op die in september 2001 gedurende een week in een kaarsrechte lijn op weg was naar New York. Op 11 september was deze orkaan vlak voor de kust van New York en de vroege weerberichten van die dag meldden dat New York City die dag te maken zou gaan krijgen met de eerste effecten van deze orkaan. Maar later die dag, terwijl drie (geen twee) mega-gebouwen binnen enkele seconden in stof veranderden, maakte deze storm bijna een haarspeldbocht rechtsaf terug de oceaan op. (bron dr. Judy Woods, ‘Where did the Towers Go?”)
Wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat grootschalige weer- en klimaatbeïnvloeding nu wederom mogelijk is en ook toegepast wordt, net zoals in de tijd van Atlantis het geval was. Ik was toen een van de mensen die de gave, de opleiding en de middelen ter beschikking hadden om dat te kunnen en mogen doen. Er waren er nog meer zoals ik en over de eeuwen heen waren dat er velen. Maar dat werk had een keerzijde, omdat de gevolgen van het verkeerd gebruik van deze torens enorme gevolgen kon hebben. Ik heb die keerzijde van dichtbij meegemaakt, was er direct bij betrokken met alle gevolgen van dien, en ik ondervond tot in dit leven aan toe de gevolgen van mijn doen en laten destijds. Lees hiervoor mijn verslag over Kaapverdië – Atlantis Reloaded.
Die torens waren ooit wellicht met de beste bedoelingen gebouwd om het energieveld van de Aarde te versterken en de Aarde zo weerbaarder te maken tegen de 12-duizend jarige zonne-cyclus. Zo is mijn vermoeden. Over deze link met de Zon zal ik nog verder uitweiden. Wat ik lees en hoor van de gidsen die door medium Lut van de Velde (www.ra-am.be) spreken is dat een aantal van die torens destijds verworden waren tot bolwerken van duistere krachten, bemand door mensen met magische krachten die kleine legers tot hun beschikking hadden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze torens in de ogen van de normale mensen in Atlantis een zeer slechte naam hadden die angst inboezemden.
Het zou maar zo kunnen dat de duistere torens in de Lord of the Rings in feite dezelfde torens zijn als de klimaattorens. Enkele van de grote torens in de tijd van Middle-Earth werden bemand door duistere tovenaars, zoals de toren van Saruman, Orphanc in Isengard, Barad-dûr, Sauron’s toren vlak bij Mount Doom. Maar er waren ook andere torens zoals Ecthelion, de toren die boven Minas Tirith uitstak. De dvd’s met beeldmateriaal van ‘achter de schermen’ over deze filmtrilogie wordt verteld dat de decor- en modelbouwers wisten dat de torens die zij namaakten diverse malen in andere handen waren overgegaan en steeds duisterder werden. Al die lagen van aanpassingen moesten op de een of andere manier in de modellen uitgebeeld worden voor een zo realistisch mogelijke uitstraling.
Onverwachte Ervaring in de Grote Piramide
Onze groep, onder leiding van Axel had twee uur de gekregen om alle leden van onze groep een voor een plaats te laten nemen in de sarcofaag, om te ervaren hoe dat is. We mochten alleen niet allemaal tegelijk in de koningskamer zijn, dus we splitsten onszelf op in drie groepen. Ik hoorde bij de groep die eerst de rotskamer, helemaal onderin de piramide zou bezoeken. Dat was niet de mooiste kamer, maar je kunt je voorstellen dat dat wel een hele stille kamer is, diep weggestop onder miljoenen blokken graniet, waar je alleen via een onmogelijk schuine, traploze gang, kon komen. Waarom hadden ze daar geen traptreden gemaakt en waarom was die gang niet een stuk hoger. Mijn conclusie was dat deze ruimte helemaal niet bedoeld was om door mensen bezocht te worden. Deze ruimte en de gang erheen dienden een ander doel.
Wat ons opviel was dat als we stil waren, we een vreemd, zangerig geluid hoorden waarbij we niet konden uitmaken uit welke richting dat geluid kwam. Het was volkomen richtingsloos. Het zou logischerwijs uit de gang moeten komen, maar of dat zo was kon ik niet vaststellen.
Daarna bezochten we de koninginnekamer. Die ruimte maakte indruk vanwege de naadloze en grote stenen en perfect geslepen wanden, maar behalve dat we ook daar dat zangerige geluid konden waarnemen waren we niet echt onder de indruk. Bijzonder was het juiste woord.
Daarna gingen we op weg naar de koningskamer, via wat De Galerij genoemd wordt, een heel schuin oplopende gang of hal waarbij je ver boven je enorme stenen zag die het gewicht van de piramide erboven droegen. Hoe dichter we bij de koningskamer kwamen, hoe luider het zangerige geluid werd.
Vlak voor de Koningskamer is er een smalle ruimte waar je rechtop kunt staan en Axel had ons aangeraden daar even stil te staan en te tonen, een aanhoudende klank te produceren. Toen ik dat deed verbaasde ik me over de enorme resonantie die ik om me heen opriep. M’n stemgeluid leek enorm te worden versterkt.
Vanuit de Koningskamer hoorden we het geluid van een groep mensen die aan het tonen waren en toen ik er binnenkwam en naar rechts keek zag ik dat die mensen zich rondom de sarcefaag hadden verzameld, waar kennelijk iemand in lag. Ik nam een foto, maar zodra ik dat gedaan had werd ik door de bewaker van deze ruimte gesommeerd om dat niet te doen. Dus legde ik m’n tas met ipad weg, maar voor ik dat deed zorgde ik ervoor dat de dictafoon het geluid dat we maakten opnam. Maar even later ontdekte de bewaker wat ik deed en ik kreeg een discussie met hem over het wissen van de opname.
Uiteindelijk kwam ik ermee weg. Ik had een opname en een paar foto’s. Eigenlijk waren we aan de late kant, want de bewaker zei dat de tijd om was, dat de toeristen nu kwamen en dat we moesten vertrekken. Maar zo makkelijk liet ik me niet afschepen. We hadden een hoop geld betaald om tot hier te komen en als er iets was dat ik per sé wilde dan was het te ervaren hoe het in de sarcofaag zou zijn. Ik trok me niet van hem aan, wachtte even mijn beurt af en stapte toen in de sarcofaag, nog steeds omringd door onze groep die steeds had getoond terwijl er iemand in de sarcofaag lag. Marianne had niets anders dan dat gedaan. Hoe ze via de smalle tunnel omhoog geklommen was mocht Joost weten, maar ze had het gepresteerd. Ik vroeg of ze al in de sarcofaag had gelegen, maar dat had ze nog niet gedaan. Maar ze hoefde niet zo nodig, voegde ze eraan toe.
Nou ja… ik wilde heel graag, dus ik ging liggen. Ik voelde dat de bodem niet alleen hard maar ook nat en vies van het zweet was. Gadver, maar ik vergat het en bleef liggen. Even liet ik het geluid van het tonen rondom me op me inwerken. Wauw… wat een klank! Wat mooi! Wat een resonantie! Ik werd er helemaal door overspoeld. De hele koningskamer was één grote resonantiekamer, met een akoestiek zoals ik nog nooit gehoord had. Sensationeel!
Toen ging ik zelf tonen, met een diepe aum-klank. Wat er toen gebeurde overtrof mijn verwachting. De wanden van de sarcofaag om me heen leken te gaan vibreren en mijn stemgeluid werd eindeloos versterkt. Het was alsof ik door een muur van geluid omhuld werd zó krachtig en zo overweldigend!
Enkele jaren later, toen reeds we in Egypte waren geweest, maakte Marianne ineens een opmerking en zei dat de toren die ik bemande er precies zo uitzag als ik mezelf beschreven had, maar dan supergroot. Toen ze dat zei begon er iets te dagen. Ik was de toren! Ik had mezelf gezien alsof ik de toren zelf was. Ofwel… ik had me zodanig verbonden met de toren dat ik a.h.w. één was met de toren.
Die toren was, net als de piramide aan de basis piramidevormig, maar in Atlantis rees er vanuit dat grondvlak een reusachtige, dunne toren omhoog die tot hoog in de atmosfeer reikte. Wie zich met de toren verbond werd als het ware een grote antenne die informatie kreeg van de Aarde, en zelfs van de kosmos. Bovendien waren de torens op elkaar afgestemd. De informatie die zo bij de torenwachters terechtkwam werd gebruikt om ‘koerscorrecties’ uit te voeren die overeenkwamen met het gestelde doel, b.v. om een te droge of te natte zomer te voorkomen. Dan werkte de toren omgekeerd als een grote zender.
Ik besefte dat als ik tijd genoeg zou hebben, ik zou experimenteren met dit geluid en zou ik al m’n antennes openzetten om te voelen wat ik opriep. Maar ik was nog maar net begonnen of de bewaker kwam ertussen en riep dat ik de sarcofaag uit moest. Er was geen tijd meer. Ik had hooguit 2 minuten in de sarcofaag gelegen. Wat ik had ervaren wat zó krachtig en zó intens dat ik niet meer tijd nodig had en ik besefte dat het misschien maar goed was ook dat ik niet meer tijd had gekregen.
Wat ik in die twee minuten had ervaren had een grote impact, maar op dat moment begreep ik nog niet wat er nou precies gebeurd was. Vermoedelijk gebeurde er meer dan ik besefte, maar toen Marianne enkele jaren later de opmerking maakte dat mijn beschrijving van de toren overeenkwam met de beschrijving van mezelf aan het begin van de regressie, besefte ik dat de manier waarop ik de toren kon ‘bedienen’ te maken had met die ervaring in de Grote Piramide.
Het Verschil in Technologie tussen Vroeger en Nu
Als de torens van Atlantis in staat waren het klimaat te beïnvloeden, van waaruit werden die dan bediend? Of anders gesteld: Waar bevond ik mij tijdens het uitvoeren van mijn werk als torenwachter. Was dat een controlekamer zoals die van een elektriciteitscentrale?
Vliegtuigen en schepen hebben een kapitein die in de cockpit of op de brug de koers bepaalt, geholpen op de signalen van vele sensoren die snelheid, hoogte, diepte, positie, koers, brandstof, weersomstandigheden en vele andere factoren meten en doorgeven. Op basis van al die gegevens bepaalt de kapitein of er koerscorrecties moeten worden doorgevoerd. Al die gegevens werden vroeger op wijzertjes getoond en tegenwoordig vaak op displays. Koersaanpassingen worden met een stuurwiel of joystick ingevoerd en uiteraard zijn er waarschuwingslampjes en -signalen om de aandacht te trekken. En er zijn buttons en handels om snel iets aan te passen.
Zo werkt de techniek van de huidige 21ste eeuw. Als je daarmee bent opgegroeid verwacht je dat beschavingen in het verre verleden, of desnoods op een andere planeet, vergelijkbare controleruimtes hebben. Maar laat dat perspectief nu eens los. De technologie van Atlantis en die van Egypte was grotendeels gebaseerd op de principes van vormkracht, op kristal-energie en dus op harmonische frequenties resonerend op die het ons omringende eenheidsveld.
Dit klinkt wellicht zweverig, dus laat ik het herkenbaarder maken. Als je veel autorijdt, dan zul je weten dat je auto bij een bepaalde snelheid het rustigst en prettigst rijdt. In de vijfde versnelling van een gemiddelde auto is dat meestal ergens rond de 95 km per uur. Bij die snelheid rijdt de auto als ‘een zonnetje’, gebruikt meestal ook de minste brandstof en maakt het rustigste geluid. Ga je harder rijden dan hoor je motor harder werken en ga je langzamer rijden dan merk dat de motor moet ‘zwoegen’. Dan schakel je naar een lagere versnelling dan geldt een andere snelheid als optimaal.
Zonder de snelheidsmeter af te lezen weet je wanneer je auto het prettigst rijdt. Je geeft wat meer of wat minder gas en tenslotte kom je op die snelheid uit. Je bent dus a.h.w. een beetje met je auto verbonden.
Toen ik in mijn regressie mezelf in een heel lang gewaad zag staan, alsof ik in een enorme bruidssluier gehuld was, begreep ik op dat moment niet wat ik zag. Ik vond het wel vreemd, want ik vroeg me af hoe ik in godsnaam in zo’n onhandig gewaad door het leven kon gaan. Een wit gewaad dragen is niet zo gek, maar een gewaad dat wijd over de grond om me heen uitgespreid ligt is echt niet handig om te lopen. Maar ik vertelde wat ik zag en liet het maar zo.
Radiësthesie
De Egyptenaar en wetenschapper Ibrahim Karim schrijft in zijn boek Back to a Future for Mankind over de werkwijze van de oude Egyptenaren als zij huizen en steden bouwden. Zij gebruikte een heel scala aan instrumenten die tegenwoordig onder de noemer radiësthesie gerangschikt worden. Wichelroedelopen en pendelen zijn vormen van radiësthesie. Er wordt vaak lacherig over gedaan en ik begrijp die lacherigheid wel een beetje. Als mensen in een winkel met een pendel in de hand testen of ze pindakaas of hagelslag moeten nemen, dan heb ik zo m’n twijfels over de uitkomst.
Echte radiësthesie maakt inderdaad gebruik van o.a. pendels als sensor om te testen, b.v. waar er in een kamer een bepaalde energiebaan loopt en in welke richting die loopt. Als verschillende mensen deze techniek goed beheersen, dan zullen ze allemaal tot dezelfde bevinding komen, zonder het van elkaar te weten. Dan praat je over wetenschap, omdat de gemeten gegevens herhaalbaar zijn.
De pendels en andere meetinstrumenten die er gebruikt worden zijn afgestemd op een bepaalde energie. Voor het meten van iemands persoonlijke energie gebruik je een ander pendel dan voor het meten van Curie en Hartmann lijnen. Maar het is niet de pendel die de meting verricht. Het is de mens zelf. Het menselijk lichaam is het allergevoeligste instrument dat we tot onze beschikking hebben. De pendel wordt gebruikt om zichtbaar te maken wat ons lichaam waarneemt. De kunst, en dus de training, bestaat erin om dat te laten gebeuren.
Wat je waarneemt en zichtbaar wilt maken is dat waar je je op focust. Focus je je op een specifieke plek op de grond terwijl je een op Curie-lijnen afgestemde pendel laat draaien, en je verplaatst je focus langzaam over de grond, dan zal je pendel je precies laten zien wanneer je focus zich over een Curie-lijn beweegt.
Je ziet Egyptenaren op muurschilderingen heel vaak iets vasthouden, zoals een Ankh, of een soort ratel, of een vreemde stok. Mr. Karim vertelde dat dat radiësthesie-instrumenten zijn, en dat ze die instrumenten voortdurend gebruikten tijdens de bouw van bijvoorbeeld een huis. Niet alleen waar het huis moest worden gebouwd, maar ook tot welke hoogte het fundament van het huis moest worden opgetrokken alvorens de muur geplaatst werd omdat op die hoogte de aardenergie van aard verandert. Elk detail van het huis, tot en met de vorm van de stenen en de materialen waaruit het huis bestaat, werd gemeten en als de kwaliteit van de energie niet goed afgestemd was, en dus een verstorende invloed had, dan werd dat geharmoniseerd, ofwel de positieve kwaliteit werd versterkt. Een huis stond niet op zichzelf, maar maakte deel uit van een gemeenschap of stad. Als alles goed op elkaar afgestemd was, zo schrijft dr. Karim, dan ging de hele stad als een driedimensionaal kristal trillen, zingen op de energie van de kosmos en kwam deze energie ten goede aan alle levende wezens binnen die stad.
Welnu… mijn gevoel is dat de piramide in feite een heel groot radiësthesie-instrument was en tot op zekere hoogte nog steeds is, waar getrainde ingewijden enorme energieën mee kunnen manipuleren. Misschien begrijp je nu dat om dat zuiver en goed te kunnen doen, deze mensen eerst moesten bewijzen die taak waardig te zijn.
Dus, was mijn gedachte, is de sarcofaag om te beginnen een ruimte waarin mensen geheeld kunnen worden.
De link die ik toen nog niet legde en waar we met Grada dus ook niet over spraken was
We spraken enkele maanden later medium Grada Kessens, een vriendin van Loes waar zij zeer hoog over opgaf: een van de beste mediums in Nederland. Grada vertelde me dat wat er in die paar minuten was gebeurd een reiniging was geweest. Ze beschreef het alsof er met een plamuurmes resten behang en lijm van de muur geschraapt waren… restanten die zich nog in m’n aura bevonden die in een mum van tijd opgeruimd waren, waar normaal gesproken heel veel tijd en energie in zou gaan zitten om dat kwijt te raken.