Marianne : Agterdenbos werd op 8 oktober 1951 geboren. Zij vormt, samen met Wim, de fysieke kracht achter Akaija & Art.
Ze heeft de opleiding gevolgd aan de CALO in Arnhem en zou dus lerares worden in Lichamelijke Opvoeding, ofwel sportleerkracht. Maar het leven heeft soms iets anders in petto dan je verwacht en dat overkwam ook haar. Na korte tijd lerares te zijn geweest kreeg ze op een avond, nadat ze op huisbezoek bij een van haar leerlingen was geweest, een ongeluk met haar bromfiets. Ze moest remmen voor een kruising en op dat moment knapten haar beide remkabels en knalde ze tegen een auto aan. Ze kwam, ‘bij toeval’ op straat voor de deur van een huisarts terecht. Een autobus moest uit alle macht remmen en kwam tot op nog geen 3 meter voor haar tot stilstand.
Gelukkig was het ongeluk niet heel ernstig (ze had niet eens iets gebroken), maar wel waren haar beide kruisbanden van de rechterknie gescheurd. In die tijd, jaren zeventig, waren de vooruitzichten op een succesvolle hersteloperatie erg klein en de banden genazen niet optimaal. Het resultaat was dat ze, zonder alle gymnastiekoefeningen simpel te kunnen demonstreren, niet echt goed meer kon lesgeven. Einde carrière?
Of toch niet?
Ze trouwde en kreeg drie kinderen, Femke, Peter en Lianne, en had daar in eerste instantie, zoals te verwachten, haar handen aan vol. Daarna ging ze werken bij Centraal Beheer, en als je ‘even’ Apeldoorn belde zou je haar aan de lijn hebben kunnen krijgen.
In de jaren negentig maakte ze een moeilijke tijd in haar leven door, hetgeen zich lichamelijk o.a. uitte in het feit dat ze een ernstige vorm van Candida ontwikkelde waar regulier geen kruid tegen gewassen bleek. Ze probeerde van alles om uit deze moeilijke situatie te komen, werd o.a. Reiki-master, en volgde een opleiding tot geo-bioloog, in de volksmond wichelroedeloper genoemd, maar dan veel meer omvattend, waarbij Aarde-heling een grote rol speelt. Ook begon ze onder de douche te zingen. Geen songs, maar klanken en zinnen die zomaar uit haar op leken te wellen. Ze liet het gebeuren en dan leek het soms alsof ze als een Siberische of Indiaanse sjamane geesten aan het uitdrijven was. En wie weet, misschien deed ze dat ook wel bij haarzelf.
Ook begon ze zich allengs te interesseren voor regeneratieve voeding, suikervrije diëten en aanverwante therapieën. In het jaar 2000, het begin van een nieuw tijdperk, besloot ze een behandel apparaat aan te schaffen, een vorm van electro-acupunctuur, onder de naam ‘biofotonen-therapie’. Dit apparaat had een intrigerende naam ‘Health Angel’. Daarmee leren werken was niet eenvoudig en tijdens de opleiding besteedden zij en Nico IJff, een bevriende collega, erg veel tijd om de techniek van het meten onder de knie te krijgen. Later schafte de opvolger hiervan aan: de StarLight.
Op een dag in het najaar van 2001 werd ze gebeld door een ervaren therapeut die hetzelfde apparaat als zij had aangeschaft en die ze ontmoet had tijdens een van de opleidingsdagen, Hans Hoogeveen uit Putten. Hij was kort daarvoor gebeld door Wim, wiens vrouw Linda erg ziek was, vertelde hij. Hij had zelf geen tijd om haar thuis te behandelen, en vroeg of zij haar wilde behandelen. Het bijzondere was dat deze vrouw slechts op een paar honderd meter bij haar vandaan woonde.
Dat was schrikken. Nog maar net in staat om met het apparaat te werken, weliswaar met een gedegen fysieke kennis vanuit haar opleiding tot lerares lichamelijke opvoeding, was het nogal een gewaagde stap om een vrouw met een ernstige vorm van kanker te gaan behandelen. “Waar begin ik aan? Welke verantwoordelijkheden neem ik op me? Ben ik niet in strijd met de wet? Ik ben nog maar net begonnen! Hoe moet ik…???”
Maar Wim en Linda hadden voor een bepaalde weg gekozen, lieten het ziekenhuis totaal buiten beschouwing, en Hans vertelde dat hij haar hierbij zou helpen, adviezen zou geven en zonodig aanvullende medicatie verstrekken. Zich verzekerd voelende van die ruggesteun besloot ze Wim en Linda terwille te zijn.
Wat lang niet alle therapeuten gegeven was, was dat zij door haar liefdevolle, niet-veroordelende houding, Linda’s vertrouwen kreeg. Door alles dat Linda en Wim hadden meegemaakt tijdens haar ziekte hadden ze geleerd dat onvoorwaardelijke liefde voor mensen de allerbelangrijkste bron van heling is. Marianne had en heeft dat ruimschoots zich.
Ze werkt nu als zelfstandig therapeute een groot deel van de tijd in een Centrum voor Complementaire Geneeswijzen in Apeldoorn. Ze werkt daarin met Biofotonen-therapie en NAET, een effectieve allergie-eliminatie techniek, voortgekomen uit de acupunctuur.
Marianne en Wim wonen nu overigens (met liefdevolle instemming van Linda) al vele jaren samen.
Marisun
Het logo voor haar praktijk Marisun is gemaakt door Wim (zonder destijds haar achtergrond te kennen) en beeldt de naam ‘Marisun’ uit in bijzondere symbolen. Het is het eerste schilderij dat hij maakte na het overlijden van Linda en was gelijk het bewijs van haar inspiratie. Hier komt tzt een link naar de pagina van dit schilderij.
De regenboog in de energiespiraal staat voor de lichtfrequenties waarmee in de biofotonen-therapie gewerkt wordt. Het erin verwerkte sterrenbeeld is Aquila, Adelaar. De veren van de adelaar bevatten voor de medicijnman van de Indianen de kracht van de Heilige Vader of Grote Geest, de verbinding met het Goddelijke.
En zo voelt ze zich… als een oude sjamane in een nieuwe tijd, met moderne aparatuur, maar met hetzelfde doel als de medicijnman… het lijden te verlichten, mensen helpen de weg naar genezing te vinden. Niet alleen door te kijken naar de kwaal, maar naar het geheel… lichaam, geest en ziel. Waar komt de kwaal vandaan? Wat ligt eraan ten grondslag?
Het merkwaardige sjamanistische zingen waarmee ze al in de jaren negentig begon, is inmiddels aan het uitgroeien tot meer dan een vorm van zelfheling. Als ze cliënten op bezoek krijgt die ervoor openstaan, en ze voelt zich ‘ertoe geroepen’, dan zingt ze soms voor hen op die bijzondere, spontane manier. Het lijkt wel alsof haar stem wordt overgenomen door een oude sjamaan. In 2009, tijdens een workshop-weekend van Jonette Crowley (schrijfster van het boek ‘De Adelaar en de Condor’) werd haar tijdens een bijzondere meditatie ineens duidelijk waar haar zingen vandaan komt. Ze kwam in contact met een groep oeroude wezens, uit alle culturen en tijden van de planeet Aarde, die zichzelf de Soul-Singers of Nature noemen. En ze vertelden dat Marianne een van hen is… maar dan een Soul-Singer voor mensen.
Dat kwam binnen. Ze was daarna heel emotioneel, eindelijk te weten… zichzelf te hebben gevonden. Het gevoel dat ze na dat weekend had gaf haar het stuk zelfvertrouwen, die eigenwaarde die ze al haar hele leven gezocht had.
Het bijzondere is, is dat ze het resultaat van haar zingen direct erna kan aflezen als ze verder gaat met de metingen via het biofotonen-apparaat of de NAET-methode. Belangrijker echter is dat ze steeds vaker opmerkingen van mensen te horen krijgt in de trant van: “Je behandeling werkt, want ik voel me steeds beter worden. Maar wat je met je zingen gedaan hebt heeft me wel zó goed geholpen, dat is niet te beschrijven. Ik ben mezelf weer!”