Ziekten vinden hun diepere oorzaak meestal in een trauma
Dit schilderij werd gemaakt voor een vriendin met baarmoederhalskanker.
Jaren geleden kreeg onze vriendin de diagnose baarmoederhalskanker. Nou had zij al diverse heftige toestanden met haar gezondheid achter de rug, zoals een open-hart-operatie lang geleden. Volgens de artsen had ze nog een half jaar te leven… maar dat is intussen al 20 jaar geleden. Nu kreeg ze deze diagnose. Omdat mjn vriendin Linda aan deze ziekte overleden was trok ik me dat meer aan dan anders.
Marianne, mijn ( Wim’s ) levenspartner nu, is biofotonen-therapeute en maakt daarbij gebruik van een apparaat om de meridiaanpunten op handen en voeten te meten. Als zij meet dat een of meer van die punten in onbalans zijn gaat zij naar dát middel zoeken dat dit punt weer in balans kan brengen. Het middel dat de beste balans geeft zegt dan iets over de oorzaak van de onbalans, want in principe hoeft een patiënt niet te vertellen waarvoor hij of zij komt, de metingen laten het vanzelf zien. Deze middelen zijn meestal gebaseerd op kruiden en bloesems, omgezet naar energetische frequenties, maar ook fysieke middelen kunnen in het circuit geplaatst worden.
Er bestaan b.v. diverse kruiden die van oudsher ingezet worden tegen maagklachten. Als de frequentie van één van die kruiden het punt weer in balans brengt, dan weet Marianne dat er vermoedelijk iets met de maag aan de hand is. Meestal is een klacht gecompliceerder dan dat, want behalve de maagpunten vallen er vaak ook andere punten af. Tenslotte beperkt een ziekte zich zelden tot één orgaan. Therapeuten zijn dus een soort detectives die op zoek gaan naar de dader. Niet altijd is de man met het pistool de hoofdschuldige, maar juist degene die hem de opdracht daartoe gaf. En waarom werd die opdracht gegeven? Zou het kunnen dat de opdrachtgever zich bedreigd voelde? Dan ligt de diepere oorzaak van die moord wellicht in de emotie ‘angst’. Je zou dan willen dat die opdrachtgever zich niet meer bedreigd voelt, en dat liefst nog vóórdat hij de opdracht gaat geven. Uiteraard is de praktijk veel gecompliceerder, maar je begrijpt denk ik wel wat ik bedoel te zeggen met deze vergelijking.
Zo is het ook met een ziekte. Artsen wordt geleerd een medicijn tegen de klacht in te zetten, ofwel de schutter voor het gerecht te slepen, en uiteraard moet dat. Maar wie je beslist ook moet aanpakken is de opdrachtgever. Het gaat dus om het zoeken naar de diepere oorzaak van een ziekte of klacht. Als je de echte oorzaak, de wortel zogezegd, van een ziekte kunt vinden en op de juiste manier behandelen, dan kan deze vaak in heel korte tijd verdwijnen.
Héél vaak ligt de echte oorzaak van een ziekte in een trauma van lang geleden. Bijvoorbeeld iemand die in de jonge jaren is misbruikt kan daar een trauma aan overgehouden hebben, maar is zich dat soms niet eens meer bewust. Soms zelfs weten mensen niet eens dat wat er ooit men hen is gebeurt, hebben ze dat diep weggestopt.
Bij Linda hebben we oorzaak van haar baarmoederhalskanker terug kunnen herleiden naar een zeer akelige situatie bijna 600 jaar geleden toen ze op een slagveld ergens in Oezbekistan vermoord werd. Zo’n trauma verdient bewustwording en toegewijde aandacht en vooral Liefde om te kunnen helen. Gebeurt dat niet dan blijft het de levensenergie verzwakken. In combinatie met latere stressfactoren zoals slecht eten, stress op het werk, vaccinaties, slaapgebrek, onvrede, straling, etc. kunnen deze factoren samen soms ‘zomaar’ in een ziekte uitmonden.
Al die ‘stress’-factoren moeten opgespoord en behandeld worden met de juiste middelen. Honderdduizenden therapeuten wereldwijd werken min of meer op deze manier, gebruikmakend van talloze verschillende therapievormen. Marianne gebruikt hiervoor een apparaat dat de energiebalans van meridiaanpunten kan meten en zichtbaar en hoorbaar maken. Dat geeft een directe terugkoppeling of ze op de goede weg is.
Een schilderij als remedie
Wat wij jaren eerder al hadden ontdekt is dat mijn schilderijen in staat zijn om hetzelfde te doen als b.v. de homeopathische frequenties die Marianne inzet in haar praktijk. Sterker nog… als ik zo’n schilderij maak ‘op’ persoon, dan blijkt dat soms zelfs alle middelen die Marianne gevonden om meridiaanpunten in balans te brengen vervangen kunnen worden door alléén het schilderij. Het brengt alle punten in balans!
Laat ik dat uitleggen… Toen Marianne onze vriendin aan het behandelen was zat ik ernaast en luisterde mee. Marianne stelt vaak vragen over de achtergronden bij haar cliënten om de diepere oorzaken van een ziekte te kunnen vinden. Ze kan natuurlijk ook een paar duizend middelen één voor één inzetten en testen of dat middel resoneert, maar dat is ondoenlijk. Met de juiste vragen kom je sneller tot het juiste middel. Op een bepaald moment kreeg ik het dringende gevoel om pen en papier te pakken. Ik verplaats me dan in de situatie, in de ziekte en in de mens en dan voel of zie ik verbanden die ik niet goed in woorden kan uitleggen.
Maar ik kan ze wel in symbolen weergeven. Hierboven zie je het symbool, het schetsje dat ik op papier zette. Ik weet nu dat ik daarbij geïnspireerd word door ‘Boven’. Ik weet niet of dat Linda is, of b.v. mijn gids Amhirez, of door nog iemand anders. Dat is niet van belang. Vermoedelijk werken ‘ze’ samen.
Marianne en onze vriendin hadden het over haar kanker en de onderliggende oorzaken. Geen enkele vorm van kanker komt zomaar uit de lucht vallen. Altijd zijn er oorzaken, het is nooit een kwestie van ‘domme pech’ zoals Linda destijds in het ziekenhuis verteld werd. Er zijn om te beginnen fysieke oorzaken, maar daaronder liggen diepere lagen waarbij je uitkomt op zielsniveau.
Op de lange duur kunnen trauma’s zich kenbaar maken door lichamelijke ongemakken en als daar geen aandacht aan besteed wordt kunnen ze ontaarden in ziektes of andere fysieke problemen en soms ontstaat er kanker. Bij onze vriendin was het duidelijk dat haar ziekte veel te maken had met serieuze problemen tijdens haar eigen geboorte en later, rond de geboorte van haar zoon leek er bijna een herhaling die problemen op te treden. Toen dat ter sprake kwam kreeg ik ineens het idee voor een bepaalde afbeelding die ik als schets op papier zette.
Marianne had al diverse middelen gevonden en ingezet, maar ze had de behandeling zelf nog niet gestart. Ze vouwde het schetsje op en legde dat in het bakje waarin ze fysieke middelen kan inzetten ter aanvulling van de reeds aanwezige frequenties. Ze constateerde dat het hele energieniveau op alle punten was verhoogd. Daarna verwijderde ze alle gevonden middelen totdat alleen dit schetsje nog in het meetcircuit lag. Alle punten waren stabiel! Zodra ze het schetsje verwijderde raakten alle meridiaanpunten weer in onbalans. Duidelijker kon het niet.
Uiteindelijk zette ze alle gevonden middelen tezamen met dit schetsje in en voerde de behandeling. Onze vriendin kreeg het schetsje mee. Maar eerst maakte ik er een kopietje van, zodat ik het kon gebruiken om er een schilderij van te maken.
De week erop maakte ik het schilderij dat sindsdien bij haar thuis aan de muur hangt.
Nu moet ik erbij vertellen dat onze vriendin een zeer sterk karakter en een hele sterke wilskracht heeft en in staat zich mentaal dusdanig heel gefocust te zijn voor een bepaalde tijd. Die wilskracht gebruikte ze om zichzelf boven dit fysieke probleem uit te werken. Daarbij waren de behandelingen van Marianne en de inzichten die tijdens die behandelingen naar boven kwamen van groot belang. En tenslotte speelde dit schilderij een grote rol in haar genezingsproces.
Ze herstelde volledig van de baarmoederhalskanker, die door het ziekenhuis was gediagnosticeerd. Een aantal maanden later geconstateerde het ziekenhuis dat er geen baarmoederhalskanker meer te vinden was! En dit alles zonder operatie, chemo of bestraling.
Kunstenaar: Wim Roskam
Inspiratiebron: De Lichtwereld, vermoedelijk Linda de Redelijkheid (1954 – 2001) en/of Wim’s gids Amhirez.
Formaat: 50 x 73 cm op board.
Techniek: Airbrush
Trauma’s kunnen de oorzaak zijn van latere ziekten en ongemakken. Als zo’n trauma later weer geactiveerd wordt, bewustgemaakt wordt, kan ernaar gekeken worden, kan jouw rol en die van de ander belicht worden. Het gaat niet om de schuldvraag, maar te proberen te begrijpen waarom de mensen handelden zoals ze handelden. Daarna is er mogelijk ruimte om te vergeven, de ander of misschien zichzelf.
Veel trauma’s ontstaan rondom de geboorte. Een baby komt vol vertrouwen op de wereld en is 100% afhankelijk van de mensen om hem of haar heen. Liefde speelt daarin een allesbepalende rol. Vanuit Liefde komt voeding, zorg, geborgenheid en alles dat er nodig is om te kunnen groeien en uiteindelijk uit te kunnen groeien tot een mens die met een bepaald doel die leven op Aarde aangegaan is. Als er iets gebeurt dat de baby zich niet veilig en geborgen en gevoed voelt heeft dit waarschijnlijk gevolgen voor het zich later vrij en zelfbewust kunnen voelen. Liefde kunnen geven is vaak pas mogelijk als die eerst werd ontvangen.
Dit schilderij bevat dit thema. De baarmoeder, in de vorm van een Hart. Het Kruis als symbool voor onvoorwaardelijke Liefde. Het Licht van waaruit de ziel naar de Aarde komt en de dragende Hand van de Schepper, de Great Spirit is nooit afwezig.
Waargebeurd - Bob Marley's song in de Hoofdrol
Een Geschenk van Boven na een ernstig verkeersongeluk nabij Holten
Er is een reden waarom we de titel van dit schilderij ‘No Woman No Cry’ genoemd hebben.
Ik weet het jaar niet meer precies, maar ik denk in 2003 hadden we binnen enkele weken al drie keer meegemaakt dat we in de auto op de snelweg ergens in Nederland reden en dat we langs een net daarvoor gebeurd ongeluk reden. Daar werd al druk heen en weer gelopen door enkele mensen die net voor ons gestopt waren, maar de ambulance was er nog niet.
Zoiets houdt je even aan de praat. Marianne doet EHBO en ze is verplicht hulp te verlenen, maar als er al veel mensen zijn is extra aandacht eerder storend dan gewenst en bovendien reden we 120 km per uur, dus je hebt hooguit 1 of 2 seconden de situatie in te schatten en te beslissen of je stopt of doorrijdt. Om te beginnen moet je zeker weten dat plotseling stoppen niemand in gevaar brengt, anders kun je beter doorrijden.
Omdat dit nu al drie gebeurd was werden we als het ware getraind om adequaat te kunnen reageren als we werkelijk hulp zouden moeten verlenen. En dat was kennelijk precies de bedoeling geweest.
Want enkele dagen later reden we op vroege stralende zondagochtend met amper verkeer op weg van Apeldoorn naar Enschede toen we, kort voor afslag Holten een auto op de vluchtstrook zagen staan. Terwijl we erlangs reden zagen we enkele mensen rennen. Ik dacht onderaan het talud een auto ondersteboven te zien liggen en tegelijk riep Marianne: “Stop, hier is een ongeluk gebeurd!”
Ik was nu ‘getraind’ en ik reageerde zoals ik me voorgenomen had. In de spiegel kijken of er niemand achter ons zat. De vluchtstrook op en hard remmen. Omdat niemand ons voorbij reed snel nog iets achteruit rijden. Dan met twee wielen in de berm parkeren, alarmlichten aan, en oppassen alvorens uit te stappen. Dat was om te beginnen mijn taak. Marianne was kennelijk ook getraind, want ze schoot direct in actie.
Eén persoon hing nog verdwaasd in de auto, maar werd omringd door mensen, kennelijk uit de auto die we op de vluchtstrook hadden zien staan. Verspreid in het gras lagen twee mensen die niet bewogen. Een ervan was reeds overleden constateerde Marianne. Aan de houding te zien was er niet dat er nog gedaan kon worden. De andere, een jongeman, lag op z’n rug, maar ademde nog wel zag ik, maar heel moeilijk. Ik ging bij hem zitten en Marianne zei dat ook tegen me: “Blijf bij hem zitten, praat tegen hem.” Bij de reeds overleden jongeman zette ze een van de andere mensen.
Door Marianne’s doelbewuste optreden werd iedereen tot rust gebracht. Ik bleef bij deze jongen zitten en voorvoelde dat ook hij het niet zou halen. De ambulance was reeds gebeld en al die tijd praatte tegen ik hem, legde een hand op zijn hoofd om hem te laten weten dat hij niet alleen was. Bewusteloos of niet… ik weet dat zoiets verschil maakt.
Toen de ambulance arriveerde was ik onder de indruk van hun professionele en tegelijk menselijke werkwijze. Ze haalden me niet weg, maar moedigden me juist aan te blijven, terwijl ze keken wat ze konden doen. Maar in dit geval was er niets dat ze direct konden doen, vanwege te ernstig intern letsel. De jongeman overleed waar we bij waren. Ik bleef nog een tijdje bij hem zitten, en omdat ik zoiets met m’n overleden vriendin Linda al meegemaakt had kon ik hier goed mee overweg. Het voelt voor mij niet goed om iemand direct na zijn of haar overlijden te verlaten, alsof er niemand meer is. Ook dan is gepaste aanwezigheid van groot belang.
Enige tijd later vroeg de gearriveerde politie of we mee wilden komen naar het bureau voor een verklaring en eventuele slachtofferhulp, maar het pakte zo uit dat wijzelf slachtofferhulp gingen verlenen aan de andere aanwezigen. Het bleek namelijk om twee auto’s te gaan die bij elkaar hoorden, waarbij mensen uit Holten na een nachtje stappen in Amsterdam op weg naar huis waren gereden. Kennelijk oververmoeid was de chauffeur van de voorste auto vlak voor afslag Holten van de weg geraakt en over de kop geslagen. Hun vrienden in de achterste auto hadden zitten praten en hadden alles zien gebeuren, vandaar dat zij helemaal van slag waren. Wij waren de eerstvolgende auto ter plekke geweest.
Later werden we uitgenodigd voor de begrafenis van een van de twee overleden jongens, Ilja Haan, waarbij zo ongeveer heel Holten aanwezig was. Tijdens de begrafenis kregen we contact met zijn ouders. Ze nodigden ons enkele weken later uit voor een ontmoeting bij hen thuis.
Die middag moesten we van Apeldoorn via dezelfde snelweg op weg naar Holten. Ik wist om de een of andere reden plotseling niet meer hoe ik naar de dichtstbijzijnde oprit niet rijden en reed een heel eind om naar een afslag veel verderop. Marianne vroeg verbaasd of ik er wel bij was en maakte er geen probleem van. Dan komen we maar een paar minuten later. Maar die paar minuten waren van groot belang zo bleek later. Het was spitsuur, dus er was veel vrachtverkeer op de rechterstrook.
Een kilometer of wat voor we langs de plek zouden komen waar we wisten dat het ongeluk gebeurd was, ging ik langzamer rijden. Ik voegde in tussen de vrachtauto’s die altijd met zo’n 90 km per uur gestaag voortgaan. Zo had ik wat meer rust en hoefde ik niet steeds in m’n spiegeltje te kijken.
In een merkwaardige opwelling zette ik de radio aan. Marianne keer me vreemd aan en vroeg: “Wat doe je nou?”. Dat leek totaal verkeerd, de radio aanzetten op zo’n moment. Even hoorden we niets, maar juist op dat moment hoorde we de inleidende akkoorden van een bekende song die precies de goede energie in zich droeg: No Woman No Cry van Bob Marley & The Wailers.
“Wat mooi getimed!” zeiden we tegen elkaar en zwijgend luisterden we terwijl we de kilometerpaaltjes in de gaten hielden, want we zouden zo direct bij de plek komen waar het ongeluk was gebeurd.
Die timing was nog veel preciezer dan we eerst dachten, want exact op het moment dat we langs het kilometerpaaltje reden begon Bob Marley te zingen: “Everything is gonna be allright”. En dat niet één keer, maar acht keer achter elkaar!
Bijzonder om zoiets mee te maken. Ondanks de hele nare situatie voel je je toch gedragen. Omdat we geleerd hebben zulke dingen niet af te doen als ’toeval’ emotioneerde ons dit allebei enorm.
Even later arriveerden we bij de ouders van de overleden jongen, Ilja, die uiteraard zeer ontdaan waren over het verlies van hun zoon. De keuze van de bloemen die we meegenomen hadden bleek perfect, want precies zo’n bos rode rozen (met 1 witte er midden in) waren zijn lievelingsbloemen die hij vaak voor z’n moeder meenam.
Tijdens het ondanks alles toch heel gezellige gesprek merkten we dat deze ouders gelukkig openstonden voor de spirituele achtergrond die ons leven in veel opzichten bepaalde. Dus we vertelden wat er zojuist onderweg gebeurd was en we zagen hun ogen veelbetekenend naar elkaar seinen, terwijl ze ademloos luisterden.
“Niets zeggen”, zei de vrouw tegen haar man. En tegen ons zeiden ze: “Kom even mee naar boven.”
Ze lieten ons de nog in oude staat verkerende slaapkamer van hun zoon zien en toonden de grote poster die boven z’n bed hing: een schitterende poster van Bob Marley & The Wailers…