Als nieuwsbrief gepubliceerd op 1 juli 2024
Begin mei 2024 hebben mensen wereldwijd het Noorderlicht gezien. Dat was leuk uiteraard. Mijn neef Jaap Roskam woont in Australië op de 31º breedtegraad en heeft daar als fotograaf het Zuiderlicht gefotografeerd. Dat is qua afstand van de Zuidpool vergelijkbaar met de afstand van de monding van de Nijl tot de Noordpool. Het werd zelfs nog dichter bij de Evenaar waargenomen. Dat is hoogst ongebruikelijk. Wat is er aan de hand?
Een paar dagen geleden, op 28 juni 2024, was er wederom een korte maar ongewoon krachtige zonnestorm en de sterrenkundige die ik wel vaker aanhaal, Ben Davidson, maakte daar een video over. Die video heb ik ondertiteld en je kunt hem verder omlaag bekijken.
Wij bezien deze informatie vanuit het Akaija-perspectief, en daarover wil ik nu iets schrijven.
Drie dagen eerder was er sprake van een filament-release (een boog zonneplasma zoals op de foto hierboven) die ‘ontsnapte’ aan de Zon, maar deze was niet op de Aarde gericht. Dat bericht werd wat later bijgesteld naar nét niet of misschien nét wel. Maar het zou de Aarde hooguit een schampschot geven. Niets bijzonders, zoiets gebeurt regelmatig. Dit schampschot kwam van een relatief onbeduidende zonnestorm, maar had een veel grotere impact op Aarde dan verwacht werd.
Zonnestormen beïnvloeden het energieveld van de Aarde.
Laat ik de vergelijking met de Akaija maken: Als iemands energieveld verzwakt is (b.v. door ziekte, boosheid, rouwverwerking, ruzie, radio-actieve contrastvloeistof, slaaptekort, stress, of zoals mijn overleden vriendin Linda meemaakte… een blikseminslag vlak naast haar auto, etc), dan is hij of zij extra gevoelig voor de invloed van electromagnetische straling. Daardoor kan iemand heel makkelijk te maken krijgen met wat we noemen een electronen-spin-inversie: een totale verzwakking of onderuitgaan van het eigen energieveld of de aura. Het gevolg is een nóg grotere gevoeligheid voor straling, en uiteraard de grote klacht: chronische vermoeidheid, geen energie meer hebben om wat dan ook te doen, alles kost moeite. Heel frustrerend.
De Aarde staat voortdurend bloot aan allerlei kosmische invloeden en het aardmagnetisch energieveld beschermt haar daartegen. Zonnestormen die op de Aarde gericht zijn tonen zich door Noorder- of Zuiderlicht (aurora’s), maar die kun je normaal alleen in het uiterste noorden van Europa, Siberië of Canada zien. Of op Antarctica.
Er is een zonnevlekkencyclus van ±11 jaar waarin er meer zonnevlekken en dus ook meer uitbarstingen zijn. Maar er is ook een langdurige kosmische cyclus die aangestuurd wordt vanuit het Galactisch Centrum, het centrum van de Melkweg. Dat is een cyclus van ±12.000 jaar, een golfbeweging van energie die binnen enkele tientallen jaren op Aarde een nieuwe top zal bereiken.
Hieronder zie een melkweg-stelsel. De gele lijnen zijn de energie-golven die de sterren en planeten elke 12.000 jaar overspoelen.
Voorafgaand hieraan is het aardmagnetisch energieveld verzwakt. Dat is reeds jaren meetbaar is met een gewoon kompas: de magnetische Noordpool verschuift momenteel heel snel van Canada (waar die zich al jaren niet meer bevindt, maar nog wel toen we jong waren) via Siberië naar het Zuiden richting de Evenaar. Vliegvelden moeten daar rekening mee houden en passen de landingsbaannummers zonodig aan: b.v. Runway 60 wordt dan Runway 62, want dat getal geeft de kompasrichting aan.
Hieronder zie je de verzwakking van het aardmagnetisch veld van 100% in 1859 tot ruim 70% in 2024. Over 10 jaar is er naar verwachten nog maar 50% bescherming.
Zonnestormen en andere kosmische stralingen krijgen dan bijna vrij spel. Vergelijkbaar hiermee is wat mensen met een electronen-spin-inversie ervaren: hun aura is zo ijl dat ze bijna geen verweer hebben tegen prikkels: licht, geluid, geur, drukte, straling, etc. Daar worden ze ‘chronisch moe’ van.
Die verschuiving van de magnetische polen verzwakt het aardmagnetisch veld. Daardoor hebben zonnestormen zoals afgelopen week een veel grotere impact op Aarde dan anders het geval zou zijn en dat veroorzaakt dat aurora’s steeds dichterbij de evenaar zichtbaar zijn. Je zou kunnen stellen dat de Aarde in een soort van electronen-spin-inversie terecht is gekomen, of het begin ervan meemaakt.
Wat we met de Akaija doen is het energiesysteem van mensen herstellen door de spin-inversie ongedaan te maken en daarna het energieveld sterk houden door hen een Akaija te laten dragen. Dat werkt uitstekend.
Door onze Akaija-reizen rondom de wereld vermoeden we nu dat die cyclus van 12.000 jaar bij oude beschavingen zoals die van Atlantis en Lemurië ook reeds bekend was. Maar ook dat ze wisten hoe ze daarmee om moesten gaan. Ze hadden maatregelen genomen en de sporen daarvan zie je in vorm van nu nog steeds bestaande megalitische bouwwerken, krachtplaatsen, piramides, steencirkels, hunnebedden, etc. Later zijn op sommige krachtplaatsen tempels en kathedralen gebouwd, zoals de kathedraal van Chartres.
Hieronder zie je de (minder oude) Boscowan steencirkel in Zuid-Engeland.
Die krachtplaatsen dienen nog meer doelen, zoals de energie van de kosmos naar de mensen brengen, b.v. om zaden meer kiemkracht te geven. Veel mensen zijn al heel lang bezig om zulke krachtplaatsen schoon te maken van donkere energieën. De Kogi in Zuid-Amerika stoppen goud in de grond waar ze wonen. Hun grond, zo zeggen ze, is een afspiegeling van de Aarde en zo proberen ze de Aarde te helen. Andere mensen begraven kristallen op krachtplekken. Wij laten hier en daar een Akaija achter. Andere mensen zenden gebeden uit (Boeddhisten met gebedsvlaggetjes op hooggeleden oorden waar de wind de gebeden meeneemt). Weer anderen organiseren gebedsmeditaties. Alles helpt. Hieronder zie je een groep Kogi toen zij jaren gelden in Apeldoorn waren… ze waren toen voor het eerst met het vliegtuig naar een ander land gevlogen om over hun missie te vertellen. Zij zijn directe afstammelingen van de Atlantiërs en hoeden hun kennis daaromtrent om door te kunnen geven aan wie zij hun ‘jongere broeders’ noemen.
Op het busje zie je een zonnesymbool.
Atlantis en Lemurië zijn geen kortdurende beschavingen geweest, maar bestonden als continenten vermoedelijk honderdduizenden jaren of misschien wel langer. Maar tijdens de allerlaatste golfbeweging 12.000 jaar geleden hadden interne problemen en machtsmisbruik en verkeerde afstemming van de enorme klimaattorens een dusdanig ondermijnende invloed dat deze bescherming faalde. Mocht je onze vorige nieuwsbrieven gelezen hebben, dan weet je dat wij daar zelf bij betrokken waren.
Maar misschien ‘moest’ dat wel gebeuren omdat mensen te veel macht hadden gekregen over enorme natuurkrachten, en die macht misbruikten. Helaas zie je dat nu weer gebeuren met grootschalige wееrbеïnvlоеding (НААRР) en door het klimааt als wapen in te zetten om meer macht over regeringen en mensen te verkrijgen (Вlасkrосk, WЕF).
De positieve Kant van de 12.000 cyclus
Er is een andere, meer hoopgevende kant aan wat er gebeurt, en juist die kant heeft onze belangstelling en die proberen we uit te werken en jullie dan te berichten over wat we gevonhden hebben.
Deze 12.000-jaar-cyclus is volgens ons vermoedelijk niet een ‘cycle of destruction’ zoals Ben Davidson regelmatig opmerkt, maar een Cyclus van Vernieuwing. Tenslotte hoort deze cyclus bij de Schepping en zorgt steeds opnieuw voor een soort van ‘rеsеt’ van alles dat belangrijk is, vergelijbaar met de vloed die het wad schoonspoelt, waarna je zeevogels driftig heen en weer ziet rennen om voedsel te bemachtigen. De vloed maakt het strand schoon, ververst het water, brengt zuurstof, voert nieuwe zeediertjes aan, etc. De zeevogels weten hoe je met de zee moet omgaan.
Mensen zijn die kennis vergeten, omdat er zo’n grote tijdsspanne tussen de golven in zit. Het moet dus herontdekt worden. Bovendien wordt er in onze geschiedenisboeken niets over Atlantis geschreven. Jammer.
Deze kosmische ‘reset’ is uiteraard geen ‘grеаt rеsеt’ zoals het WЕF propageert, maar het is wel een eye-opener van jewelste. Dat is wat je nu op Aarde ziet gebeuren. In feite praat je niet over zeewater, maar over een enorme hoeveelheid kosmisch Licht dat over de Aarde (en alle naburige sterren en planeten) uitgestort wordt.
Hoe erg het ook is wat er momenteel gebeurt (Corona, Ukraïne, Israël en vele zaken die (nog) niet weten), het opent velen de ogen voor dat wat al eeuwen in het verborgene gespeeld heeft, en het heeft al velen de ogen geopend. Dat proces gaat steeds sneller. Alles wordt nu zichtbaar: verborgen agenda’s, gekochte regeringen, gecontroleerde media, ongecontroleerde verwoesting van de natuur voor gewin, grootschalig kindermisbruik tot in de hoogste kringen, etc.
Ook wij mensen, ieder voor zich, worden hieraan blootgesteld en daardoor worden we geconfronteerd met dat waarvoor we eerst de ogen liever gesloten hielden, wat we liever niet wilden weten. Dat wordt allemaal belicht. We worden geconfronteerd met onze eigen schaduwen en met wat er in de wereld gebeurt. Hoe gaan we daarmee om? Welke beslissingen nemen we? Aan wiens kant staan we? Wie volgen we? Waar kiezen we voor? Voor vrije keuze?
Het is een tijd van inkeer, een tijd van bewustwording… een uitgelezen kans om dingen recht te zetten, onszelf schoon te maken, en ook om de Aarde schoon te maken.
Het lijkt alsof er nu helemaal niets meer goed is wat er gebeurt en veel mensen worden hier heel depressief van. Maar eigenlijk is het een genezingsproces. Eerst moet de ontsteking gevonden worden, zichtbaar worden en dan opgesneden om het pus eruit te laten. Pas dan kan de patiënt genezen. Hier moéten we doorheen, anders kunnen we niet opruimen en komen we niet verder. Eerst bewustwording, dan heling. Maar het is een tricky proces waarbij we als mensheid over smalle paadjes door het moeras geleid worden om steviger grond onder onze voeten te krijgen. Het gebeurt niet zonder slag of stoot. Er vallen slachtoffers… maar onze ziel leert en leeft verder.
Van het allergrootste belang hierbij is de energie van wij-zijn-één, de Verbinding met Boven. Samen, mensen onderling, en samen met Boven, Hemel en Aarde verbonden, zijn we ongelooflijk sterk. Uiteraard zien de globalistische machten nu ook kansen en ze trekken hun eeuwenoude truc van verdeel-en-heers uit de doos van Pandorra.
Laten we dit gebeuren?
Wie goed oplet in alle nieuwsbrieven en berichten die via de alternatieve media verspreid worden, begrijpt dat er een heel leger van mensen keihard werkt om dingen openbaar te maken, mensen te informeren, de klok te luiden, of heel ‘gewoon’ andere mensen te helpen. Mensen zetten zich in voor anderen, voor de Aarde, voor herstel, voor eenheid, voor vrede. Hieronder besteden we aandacht aan één iemand die dat op zijn eigen manier doet.
Dit alles is onderdeel van de boodschap die Linda en allen die achter haar staan via symbolen aan het vertellen is.