Zonnewende in Arkaim Rusland

De laatste dag (gebeurde dit allemaal in slechts 4 dagen?) had nòg een verrassing in petto. We waren gevraagd voor een uitstapje naar een nabije heuvel en krachtplek, per kleine autobus met een stuk of 15 mensen. Dan zagen we gelijk iets van de echte omgeving van Arkaim, van het leven in het steppeland zeg maar.

De eerste verbazing was dat we, amper een paar kilometer op weg tot stilstand kwamen, vlak voor een greppel die daar gegraven was van links naar rechts dwars over de weg. Te diep om met de auto te ‘nemen’, en geloof me… ze zijn hier heel wat gewend! Bordjes en verkeersaanduidingen zijn hier kennelijk geen mode. Je zou er ’s nachts maar op af rijden. Dus konden we onverrichter zake omkeren en een andere weg zoeken, hetgeen hier een uur tijdsverlies opleverde. Maar daardoor ontmoetten we als gezelschap wel weer een behulpzame Rus die we onderweg tegenkwamen in zijn auto. Hij vroeg wat we gingen doen en toen hij hoorde dat we een bepaalde heilige heuvel gingen bezoeken was zijn belangstelling gewekt en reed hij voor ons uit.

‘Toevallig’ bleek deze man ontzettend veel te weten van de oude kennis die met Arkaim te verbonden is, een verhalenverteller zoals Reuben van het eiland Aneityum. Hij leidde onze groep naar de heuvel toe, maar via een omweg, want als je die heuvel wilde bezoeken moest je je eerst ritueel wassen in het water van een nabije ‘oase’, verborgen in de glooiingen van de steppe. De Russen in ons busje zaten daar niet mee en ging bloot of in ondergoed of zelfs in korte broek kopje onder, en dat moest 1x, 3x of 9x zoals de man min of meer voorschreef. Hij vond dat erg belangrijk. Vervolgens stapten we weer in en gingen we naar de heuvel Op die heuvel zou hij een ritueel leiden. Ofwel… we kregen veel meer dan we verwacht hadden!

Wij vieren hadden niet zoveel op met deze traditie van ritueel wassen, omdat dit in onze ogen net iets te ogen te rigide was. Maar het kwam ook omdat we dan nat in de bus zouden zitten, want een zwempak hadden we nu net even niet bij ons. Tradities zijn prima uiteraard, soms zelfs heel belangrijk, maar we hadden het gevoel dat het in dit geval te strikt was. Waar het naar mijn idee om gaat is terug te gaan naar het oorspronkelijke doel, dat waaruit de tradities oorspronkelijk zijn ontstaan. Ik denk dat het daarbij gaat om respect te betuigen aan de Spirits die deze door de Russen zeer gerespecteerde plekken beschermen en verzorgen. Ik vroeg dus in gedachten om toestemming aan deze Spirits en dankte de natuur om me heen voor de gelegenheid die ons geboden werd en stond daarbij met m’n voeten in het water.

Marianne en Stepanida bleven onder aan de heuvel, want zij waren totaal uitgeput. Alleen Helen en ik gingen mee naar boven. Terwijl de groep dansende rituelen uitvoerde, gingen Helen en ik onze eigen gang aan de andere kant van de heuveltop en tot ons beider verbazing leek het alsof we hier contact konden maken met Aboriginal energie. Australië dus. Vreemd. Misschien zullen we ooit ontdekken waarom. Ik voel me al zo’n twintig jaar erg verbonden met de Aboriginals van Australië en draag elke dag, zomer en winter, T-shirt met door Aboriginals gemaakt motieven.

Tijdens dat we daar boven waren betrok de hemel stukje bij beetje en binnen 20 minuten nadat we daar waren geweest begon het lichtjes te regenen. Dat was heelbijzonder, want het had hier al 4 maanden niet meer geregend en het land zag er geroosterd uit. Heel welkom dus. Hadden we met ons allen de regengoden aangetrokken? Je zou het haast gaan denken ☺.

Die avond, ik geloof vlak na het eten in de kantine hadden we het nog even over deze dag en over de regen die er nu was gevallen. Het was niet zo veel, maar wel belangrijk voor dit droge land. Helen vertelde dat de Two Roads de vier windrichtingen symboliseert, en ook Father Sky (Vader Lucht), Mother Earth (Moeder Aarde) en het Kind, het Hart… Jij Zelf. De vier windrichtingen hebben allerlei namen waarvan Oost, West, Zuid en Noord de meest bekende zijn. Ze representeren ook vier kleuren, zoals je zit op het medicijnwiel links. En ze representeren ook de vier wortelrassen van de mensheid, de vier seizoenen. En… de Atlai ligt verspreid over een belangrijke plek op Aarde, het vierlandenpunt van Rusland, Mongolië, China en Kazachstan. Er is een korte grens van Rusland met China, dus tussen Kazachstan en Mongolië in. Vier religies ook: Islam, (orthodox) Christendom, Sjamanisme en de Chinese leer.

Een quote van Black Elk maakt duidelijk wat het betekent voor de Rode Man als hij tot de Spirits van de Vier Windrichtingen bidt:

“See, I fill this sacred pipe with the bark of the red willow; but before we smoke it, you must see how it is made and what it means. These four ribbons hanging here on the stem are the four quarters of the universe.

The black one is for the West where the Thunder Beings live to send us rain.

The white one for the North, whence comes the great white cleansing wind.

The red one for the East, whence springs the light and where the morning star lives to give men wisdom.

The yellow for the South, whence come the Summer and the power to grow.

But these four spirits are only one Spirit after all, and this eagle feather here is for that One, which is like a father, and also it is for the thoughts of men that should rise high as eagles do.”

“Zie, ik vul deze heilige pijp met de bast van de rode wilg; maar voordat we hem roken, moet je kijken hoe hij is gemaakt en wat het betekent. Deze vier linten die hier hangen aan de hals zijn de vier richtingen van het universum. De zwarte is voor het Westen, waar de donderwezens wonen om ons regen te zenden; de witte is voor het Noorden, waarvandaan de grote witte reinigende wind komt; de rode is voor het Oosten, waar licht ontspringt en waar de Morgenster leeft om de mens wijsheid te schenken; de gele is voor het Zuiden, waarvandaan de Zomer komt en de kracht om te groeien. Maar deze vier Spirits zijn samen slechts één Spirit, en deze adelaarsveer hier is voor die Ene, die is als een vader, en symboliseert ook dat de gedachten van mensen zo hoog zullen stijgen als de adelaar.”

Black Elk (1863-1950) Oglala Sioux holy man.

Weer die adelaar, Orjol.

Helen beschreef daarbij dat ze regelmatig had meegemaakt dat Black Elk nogal eens het weer lijkt te beïnvloeden, en dan vooral onweer gebruikt om iets te benadrukken dat ze zojuist hadden beleefd. Helen is een medium en ze heeft haar hele leven al contact met Black Elk, als gevolg waarvan er door haar 3 boeken geschreven zijn: De Two Roads Trilogie. Waar ze het nu over had was een gevolg van de enorme last van verantwoordelijkheid die zij, en ook wij met de Akaija, op haar schouders voelde drukken nu ze deze dagen had meegemaakt. Het Two Roads project is niet zomaar iets, daar hoort een grote verantwoordelijkheid bij. Elke keer in haar leven als zij zich afvroeg of er voldoende draagkracht of energie van Black Elk is om het project voort te zetten had hij haar een antwoord gegeven in de vorm van de Thunder Beings: onweer.

Ook ik had al ervaren dat Black Elk erg van onweer houdt, want toen ik enkele jaren geleden met de vorm van de Two Roads in zijn huidige vorm bezig was (een taak die ik als een groot geschenk beschouwde) en Eliza en ik daarover juist een serie e-mails hadden afgerond, kwam er, nog tijdens de laatste email die middag ergens in oktober, terwijl er zo op het oog niets bijzonders in het weer van die dag was dat dit kon rechtvaardigen, een kort en hevig onweer precies over Apeldoorn opzetten, dat zich aankondigde door een aantal zeer zware klappen. Ik werd er totaal door verrast, want ik dacht eerst aan militaire oefening nabij Apeldoorn, of dat de naburige schroothandel weer eens van zich liet horen. Het was zo weer voorbij, maar dit onweer was flink heftig.

En laat ik je eraan herinneren dat het hele Akaija-project is begonnen met een zeldzaam zwaar onweer in Apeldoorn zo’n 30 jaar geleden, toen Linda in haar auto praktisch getroffen werd door de bliksem die naast haar auto in de weg insloeg waardoor haar auto opzij gesleurd werd.

Wat Helen niet kon zien vanwaar zij zat onder een afdak in Arkaim, was dat de lucht ook nu in het Westen in korte tijd erg donker aan het worden was. En het moge duidelijk zijn… nog geen twintig minuten later hadden we een onweersbui op ons dak. Korte tijd later werd die gevolgd door een veel zwaardere onweersbui met zulke heftige windvlagen, dat we noodgedwongen de tenten van binnen vast moesten houden en minstens een half uur in verkrampte houding blijven zitten. Bakken met water vielen hier naar beneden! Het land, dat 4 maanden droogte had gekend kreeg een flinke hoeveelheid water!

“Black Elk, we snappen dat je hier een punt wilt maken, en je schijnt er nog lol in te hebben ook (wij konden ons lachen echt niet onderdrukken), maar moesten daarvoor onze tenten gemold worden?”

Nou ja…. jullie hoeven er nu niet meer in te slapen toch?

‘Toevallig’ kwamen we diezelfde man dezelfde avond tegen, toen we schuilden voor de aanhoudende regen. De wind was intussen wat geluwd. Marianne had deze man ontdekt onder een groot afdak waar we onze koffers vlak voor de bui hadden neergezet. Onze tenten konden dus opgeruimd worden om later die nacht ook mee terug naar Magnitogorsk te gaan, maar met zulke regen wacht je daar liever zolang mogelijk mee.

Er was dus tijd voor een ‘babbeltje’ met deze man die niet alleen ‘op hoogte was van’, maar die een echte kenner bleek van de oude kennis over Arkaim, een soort hoeder van die kennis zelfs zo vertelde z’n familie die, uiteraard, een tafel vol eten had uitgestald waar we zoveel mogelijk van moesten uitproberen. Rusland ten top!

Het was hier dat Stepanida een voorlopig antwoord kreeg op haar vraag: Klopt het dat Arkaim te maken heeft met het ware Kremlin, de echte zetel van een oeroude bron van kennis en rechtvaardigheid?

M’n geheugen is niet goed genoeg om alles op een rijtje te kunnen zetten wat ik hoorde aan gebrekkig Engels uit het Russisch vertaald, maar wat ons duidelijk werd was dat Arkaim één van deze locaties is in een netwerk van locaties in deze regio. De oorsprong van Arkaim kan teruggeleid kan worden naar de Plejaden, en is verwant aan de energie waar het Mausoleum van Lenin geplaatst is. Dat mausoleum bevindt zich direct buiten het Kremlin in Moskou aan het Rode Plein. Deze oeroude krachtplaatsen, en dus deze kennis, zijn momenteel afgesneden van ‘Thuis’, onze sterrenafkomst, en worden wellicht misbruikt worden om m.b.v. de aanwezige energie van hieruit macht uit te oefenen over de mensheid.

In een paar woorden schetste hij een beeld dat indruk maakte gezien onze eigen missies en de missie van Akay. Het lijkt alsof hier ineens allerlei kwartjes op hun plek vielen. Helaas ontbrak het ons aan tijd om lang met deze bijzondere man te praten, want hij leek wel een wandelende encyclopedie op dit gebied. Maar Marianne heeft wel 4 dvd’s van hem gekregen en die zullen we nog gaan bestuderen.

Terug in het vliegtuig hebben Stepanida en ik de tweede vlucht vanaf de start in Moskou tot landing in Düsseldorf aan één stuk met elkaar gesproken in plaats van te slapen zoals iedereen deed. En dat ging vooral hierover… haar ontluikende missie en onze missie, en hoe die op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn. Langzaam begonnen we allebei iets te begrijpen van de werkelijke reden waarom we naar Arkaim zijn gekomen. En dat heeft alles te maken met wat we in de laatste uurtjes in Arkaim te horen kregen.

We hadden die man de hele dag wel uit willen horen, maar kennelijk was dat niet de bedoeling. We zullen onze eigen weg moeten vinden, maar dat we op de goede weg zijn was ons nu duidelijk.

De swastika, dat moge duidelijk zijn, heeft een belangrijke betekenis in het Akaija-verhaal gekregen, maar welke betekenis precies is nu nog onduidelijk. Het heeft in elk geval te maken met de energie van de Akaija, met de energie van Moskou, met de Two Roads en de echte betekenis van de Swastika en de vergeten (of verborgen) wijsheden daar omheen. Dat zijn de vier elementen die bij elkaar gebracht moeten worden als één, net zoals de vier windrichtingen ook één zijn in het Hart.

De verkoop van de Akaija in Rusland… eerlijk gezegd loopt dat niet zo goed, om wat voor reden dan ook. Oracul is een megagroot tijdschrift, met zeker 10x zoveel lezers als in Polen, dat zou toch… ? We hadden samen met Tomasz meer dan tienduizend euro geïnvesteerd en we zagen daar tot zover nog niets van terug. Maar dat kan nog komen uiteraard.

Maar misschien kijken we nu teveel naar verkoopcijfers en niet naar wat er werkelijk gebeurt. Voor ‘de kosmos’ gaat het tenslotte niet om een zakelijk succes, maar om de energie van de Akaija zelf: Wij zijn één. Die energie gaat de wereld over. Wij zijn daar slechts een schakel in. En die energie is daar op die Heuvel der Vergeving in beweging gezet… want dàt is wat er gebeurde toen we daar stonden. Marianne beschreef dat wat ze daar ‘gezien’ had als een pyroclastische golf van energie, zoals je tijdens vulkaanuitbarstingen weleens ziet: een enorme niet te stoppen donkere gloedwolk die heuvel afrolt met allesvernietigende kracht, maar in dit geval met een alles vernieuwende kracht. We hoeven ons alleen maar te herinneren wie we zijn, dat we allen één zijn.

Iets is er in gang gezet in Rusland met de Akaija, en dat is waar het echt om gaat, dus in feite is het een mega succes!

Wat mij aangaat… ik ben ontzettend blij dat dit zich juist in Rusland heeft afgespeeld, omringd door uiterst sympathieke Russen die al zoveel meegemaakt hebben in hun land: ontberingen van een hard klimaat en eeuwenlange onderdrukking van generatie op generatie. Als je goed oplet zie je het in alles terug, zowel in het land als in de mensen. Er is veel verdriet in hun ogen te lezen, veel ontberingen en veel mensen stralen een soort neerslachtigheid uit. Ze zijn niet trots op zichzelf of op hun land en lijken murw geslagen te zijn door alles wat er ooit gebeurd is. Begrijpelijk als je de geschiedenis kent.

Tegelijk zagen we dat ze hun spiritualiteit nooit verloren hebben. Sterker nog… de Russen die wij ontmoet hebben leven spiritualiteit… ze leven dat waar in het Westen door de zogenaamde ‘spirituele’ mensen zo wanhopig naar gezocht wordt. Niet dat ze perfecte voorbeelden zijn, want ik zag ook veel naïviteit, maar zij leefden iets dat in ‘het Westen’ bijna verloren is gegaan en waar mensen hard naar op zoek zijn. Die energie leek bij de Russen hier sterker geworden te zijn, juist vanwege alle ontberingen.

Er is een hoop oeroude kennis en heel veel levenservaring in dit land… veel wijsheid en veel sluimerende kracht. En dat heb ik de Russen tijdens een korte lezing ook verteld. Ik hoop voor hen en voor ons allemaal, dat zij hun werkelijke kracht, de Kracht van hun Hart, weer zullen gaan hervinden, er trots op zullen zijn, en die Kracht aan de wereld zullen tonen. De wereld heeft dat nodig, nu meer dan ooit.

Ik denk dat we nog veel van ze kunnen en zullen leren. De Russen die wij ontmoet hebben en het land dat we mochten betreden, al waren het maar 4 dagen, hebben een onuitwisbare indruk in ons achtergelaten.

Dank je wel Moedertje Rusland!

Bedankt voor het lezen. Wordt vervolgd!

Wim, Marianne, Helen en Stepanida

Later toegevoegde notitie: Wat ik erg interessant vind is dat 2014 een gebeurtenis in de Oekraïne markeert die in het jaar dat ik deze notitie toevoeg (2024) nog altijd grote altijd gevolgen heeft: De Maidan-revolutie. De meningen hierover lopen ver uiteen en ik ben zelfs vrienden kwijtgeraakt omdat ik een andere mening dan hen ben toegedaan. Wie er gelijk heeft zal de tijd leren. Dit is wat ik hierover denk te weten…

De Maidan-revolutie was een door de USA/CIA gesponsorde coup om de door het volk gekozen regering van de Oekraïne te vervangen. Oekraïne was toen al jaren een kruitvat van spanningen, die handig gemanipuleerd werden voor de CIA-agenda. Wat ik in 2014, het jaar dat we in Arkaim waren, niet wist is dat vanaf dat moment de Oekraïne door het Westen met meer dan honderd miljard dollar voorzien werd van wapens, met als doel om t.z.t. Rusland aan te kunnen vallen, niet rechtstreeks, maar door de Oekraïne en haar militairen hiervoor te ge- of misbruiken. Die constructie heeft een naam uit de computerwereld gekregen: proxy. De Minsk akkoorden waren een schriftelijke garantie dat het Westen, ofwel de NATO, niet zou uitbreiden naar het Oosten ten koste van Rusland. Het Westen hield zich hier niet aan toen het een coup pleegde in de Oekraïne.

Deze Maidan-coup was een uiterst kritisch moment die de wereld op de rand van een wereldoorlog bracht, want Rusland had kunnen ingrijpen in een poging de westerse coup te verijdelen. Doch dat gebeurde niet. Putin, die in 2014 reeds aan de macht was, en in 2024 nog steeds aan de macht is, reageerde toen niet met een gewapend conflict. Niet in 2014.

Maar toen in 2022 Westerse plannen uitlekten dat er ook nucleaire raketten aan de Oekraïne geleverd zouden gaan worden greep Putin in, een oorlog die anno 2024 nog steeds gaande is en in rap tempo door de Oekraïne, maar feitelijk door het Westen, verloren wordt. Diverse regio’s hebben zich al bij Rusland aangesloten.

Deze oorlog in de Oekraïne kan op elk moment ontaarden in een nucleair conflict, maar op het moment dat ik dit schrijf (november 2024) zijn de Russen duidelijk aan de winnende hand wordt het leger van Zelensky (de vervangende president van de Oekraïne) steeds verder teruggedreven met een onvoorstelbaar verlies van bijna een miljoen manschappen en een niette overziene berg van vernietigd deels oud Russische wapentuig uit de Sovjet periode en grotendeels moderne westerse wapens (vliegtuigen, tanks, wapensystemen, etc). Deze oorlog wordt ook wel een proxy oorlog genoemd omdat het Westen tegen Rusland vecht, maar daarbij de Oekraïne ‘gebruikt’ als dekmantel om Rusland op de knieën te brengen.

Maar het tegendeel lijkt te gebeuren. Trump heeft zojuist (5 november 2024) de verkiezingen gewonnen met wat je een aardverschuiving binnen de politiek kunt noemen, en hij heeft stellig beloofd de oorlog in de Oekraïne in no-time te beëindigen zodra hij zijn functie (wederom) kan innemen. We hopen dat hij zijn belofte zal nakomen.

Om terug te komen op de Akaija en ons avontuur in Arkaim… ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat we één van de vele groepen mensen in de wereld zijn geweest die (in ons geval op de heuvel in Arkaim toen we de Akaija opbouwden met zoveel moeite), zich onbewust inzetten om de Grote Lichtkrachten te ondersteunen om alles in ‘goede’ banen te leiden, b.v. om een echte wereldoorlog te voorkomen. De mensheid kiest zelf voor oorlog, of grote groepen mensen laten zich daarin meeslepen, en dat proces mogen Lichtkrachten niet blokkeren. Want hierdoor groeit er bewustzijn bij deze groepen mensen, en leert de mensheid van haar fouten, en leert kiezen voor het Licht. Afschuwelijk, maar ook dat hoort bij de Aarde. Nog wel.

Marianne zag een grote golf van vernieuwende energie over het land rollen toen de Akaija eindelijk af was, gedragen door de aanwezigheid van een grote groep zeer toegewijde Russen.

Een medium in Nederland, Marion, vertelde ons later dat de timing die nacht van het allergrootste belang was. Zij maakte de vergelijking van een locomotief die gekoppeld moest worden aan de wagons: twee loodzware voorwerpen die heel zachtjes contact moeten maken. Teveel snelheid veroorzaakt verwoesting en te weinig snelheid bereikt niets. Het exacte moment moest afgewacht worden en dat speelde een rol toen ik uit alle macht probeerde de rust in mezelf terug te vinden. Het zou maar zo kunnen zijn dat dat het exacte kosmische moment van de Zonnewende was.