Beyond the Ice and the Fire
Het schilderij Rose is nauw verbonden aan bijna alle andere geschilderde kunstwerken die ik gemaakt heb: Lucia, Faith, Two Roads, Blauwe Ster, Violette Vlam en Wedergeboorte. Dit is geen opzet van mijn kant, want ik heb dit niet met zo bedacht. Gaande de jaren en gaande het uitwerken van deze teksten wordt het steeds duidelijker dat dit allemaal deel is van een groter Plan vanuit de Lichtwereld. Er wordt ons iets verteld, maar wat is nu precies de boodschap? Tijdens het lezen zal dit je duidelijk worden. De volgorde waarin de dingen gebeuren, de chronologie is daarbij erg belangrijk, en ook mijn woord daarbij, dat ik de Waarheid vertel.
Over de subtitel Voorbij Vuur en IJs
De subtitel Voorbij Vuur en IJs verwijst naar een bijzondere song van de Canadese zangeres Loreena McKennit, Dante’s Prayer. Deze song gaat over weg die wij gaan op Aarde, door de hel op weg naar de Hemel.
Zoals je vermoedelijk zult weten was Dante Alighieri (Florence, 1265-1321) een Italiaans schrijver en filosoof. Hij is de schrijver van één van de grootste werken uit de wereldliteratuur: De Goddelijke Komedie (La Divina Commedia). Het is een gedicht over de reis van de Ziel door het Hiernamaals: via de Hel (het Inferno) door het Vagevuur (Purgatorio) naar het Paradijs (Paradiso). En tevens was hij een tijdgenoot van Giotto di Bondone 1267-1337) die ook in Florence leefde en werkte. Er wordt wel gezegd dat met Giotto de Renaissance, de tijd van de Verlichting begon. Ik vermoed dat Dante daarvoor de spirituele basis gelegd heeft en dat Giotto dit uitwerkte in fresco’s. Hieronder kun je een van hun belangrijkste thema’s zien, the Last Judgement zoals Giotto dat uitwerkte in de Scrovegni Chapel in Padua, Italy, based on Dante’s La Divina Commedia.
Hieronder een klein stukje van de door Loreena zelf geschreven én gezongen tekst
Dante’s Prayer – Loreena McKennit
http://www.quinlanroad.com/
When the dawn seemed forever lost
You showed me your love in the light of the stars
Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me
Een verzoek van Linda, 2010
Linda
Kort na het overlijden van Linda, mijn geliefde in het Hiernamaals (maar ik leef nu samen met een andere geliefde, Marianne 🙂 ), heb ik naar ‘Boven’ uitgesproken dat ik in mijn verdere leven in samenwerking met het Hiernamaals zou willen zijn. Ik had Linda al gevraagd mij, indien mogelijk, te inspireren, maar in de maanden na haar overlijden voegde ik daar deze wens nog aan toe.
Echter, ik ben geen helderziende: ik kan ‘hen’ niet zien of met hen praten. Wel merk ik aan de vele ’toevalligheden’ hoezeer zij, de lichtwezens die me helpen, betrokken zijn bij alles dat ik doe. Dus eigenlijk ben ik wel een medium. Ik heb er alleen altijd moeite mee gehad om dat uit te spreken of… op te schrijven. Ook dat heeft een reden, en de reden daarvoor kun je op deze pagina lezen: Atlantis Reloaded. Door het schrijven van teksten zoals deze, en door alle schilderijen en objecten die ik gemaakt heb te beschrijven, hoe ze tot stand gekomen zijn, welke werking ze hebben, en welke bijzondere dingen er tijdens en na het maken ervan gebeurd zijn, kan ik er niet omheen…
Voordat ik aan iets nieuws begin, is er meestal een gevoel dat ik het best kan omschrijven als ‘een verlangen om iets te gaan maken’. Maar ik heb daar geen beeld bij, geen voorstelling, alleen een ‘gevoel’ dat ik hooguit zou kunnen beschrijven door heel veel woorden te gebruiken. Het is niet zo simpel als b.v. te zeggen dat ik iets wil maken met het thema Vriendschap. Dan zou je met een eenvoudig rood hartje al klaar kunnen zijn.
Maar als je gaat nadenken over hoe je vriendschap in een schilderij zou kunnen verbeelden, dan blijken de mogelijkheden oneindig. Iedere kunstenaar zal er een andere uiting aan geven. Ieder mens die diep in zichzelf gaat voelen zal er een andere uiting aan geven. Dat is het mooie van de Mensheid: allemaal zijn we één, maar iedere-één is uniek.
Als ik eenmaal begonnen ben blijkt niet zelden dat het schilderij totaal anders wordt dan ik eerst had gedacht. Ik heb door ervaring geleerd dat ook omwegen een doel kunnen dienen, of dat een ongelukje tijdens het werken niet echt een ongelukje is, maar dat het zelfs de bedoeling kan zijn, zoals met Blauwe Ster gebeurde. De kortste weg is zelden de snelste of de juiste weg. En daardoor vraagt dit vaak om je aan te passen, en om soms volledig om te schakelen. En daar heb ik nogal eens moeite mee: ik ga dan in verzet, ik kan boos worden… net zolang tot ik begin te beseffen dat het misschien wel eens heel goed was dat dit of dat gebeurde. Typisch menselijk zullen we maar zeggen. Ook de Akaija is zo ontstaan.
Dit schilderij Rose begon op een ongebruikelijke manier. Ik geloof dat het het voorjaar van 2010 was dat we bij medium Loes van Loon waren. Zij speelt een grote rol in het Akaija-project en ik noem haar naam vaak. Loes is een helderziende vrouw in Noord Holland. Zij heeft samen met haar gids Hébenes diverse geweldige boeken over het Hiernamaals geschreven en haar berichten zijn altijd zeer accuraat gebleken. Bovendien zijn haar gidsen heel liefdevol en direct (en indien nodig confronterend), dat het onverstandig en beslist niet slim zou zijn haar woorden te negeren.
Kanttekening over Mediumschap
Hier wil ik een kanttekening, bijna een disclaimer, aan toevoegen. Gebruik maken van de boodschappen die via een medium doorgegeven worden heeft als nadeel dat je niet weet, niet ziet, wie nu precies de boodschap aan jou geeft.
Dus de logische vraag is dan: Hoe weet je zeker dat het klopt wat er doorgegeven wordt via een medium? Want dan kun je bij een medium dus heel gemakkelijk voor de gek gehouden worden. Toch?
Jazeker. Mediums hebben in de volksmond, en zeker in de religieuze volksmond geen al te beste naam. En het is beslist zo dat er erg veel charlatans zijn. Dat verklaart dat veel mensen er niets mee te maken willen hebben. Linda en ik hebben het aan den lijve ondervonden. Dat was een keiharde les!
Maar deze vraag geldt ook: Weet je dat anders wel dan?
Het feit dat je iemand wel ziet geeft je evenmin zekerheid dat het klopt wat diegene jou als advies geeft. Sterker nog… juist dat wat je wél ziet kan je op het verkeerde been zetten. Hij of zij kan jou in een keurig kostuum, uniform, doktersjas of in een supersexy lichaam adviezen geven. Maar het mooie lichaam staat soms mijlenver af van wat het wezen dat er in dat lichaam huist. Dat iemand een witte doktersjas aanheeft wil niet zeggen dat die persoon ook maar iets van gezondheid afweet. Het is tenslotte niet verboden om op televisie te verschijnen in een witte doktersjas om te suggereren dat je alles van het doktersvak afweet. Televisie maakt gebruik van acteurs. Niet altijd uiteraard, maar vaak wel.
Konden we de binnenkant, de ‘bewoner’ van het lichaam, maar beter zien!
Spreekt iemand de Waarheid? Hoe weet je dat?
Laat me je een onprettig voorbeeld geven om dit probleem duidelijk te maken. De Corona-tijd, en dan vooral de twee jaren 2020 en 2021, net vóór en net na ná de uitrol van de vaccinaties. De media werden wereldwijd 24/7 overspoeld met adviezen van ‘deskundigen’ over hoe veilig en effectief ze zouden zijn. Maar ze waren nog experimenteel… het onderzoek was nog maar net begonnen. Ze kónden het niet eens zeker weten.
Inmiddels (zomer 2024) moge het duidelijk zijn dat de adviezen die er de afgelopen jaren gegeven werden door talloze politici en gezondheidsprofessionals lang niet altijd berustten op Waarheid en Liefde. De ellende die zij aangericht hebben is ongekend in de wereldgeschiedenis en eindelijk beginnen er berichten naar buiten te komen wat er werkelijk gebeurd is en wat er nog steeds gebeurt.
Mensen vertrouwden hen blindelings!
Waar het om gaat is dat je te allen tijde zelf verantwoordelijk bent voor dat wat je gaat doen met de woorden die je te horen krijgt, of ze nu door een medium, een politicus, een arts, een vriend of wie dan ook gesproken worden… Ons leven is onze eigen, door ‘God’ of zo je wilt door het Universum gegeven verantwoordelijkheid, een kosmisch ge-geven. Niemand mag je dat afnemen, want de gevolgen zijn uiteindelijk altijd voor jou: jij zult moeten leven met de gevolgen van de beslissing die je hebt genomen op advies van de ander.
Dat is de grote les die er op dit moment door de hele mensheid geleerd wordt. Dat geldt voor de Cоrоnа-сrisis, voor de Ukrаïnе-oorlog, voor de Pаlеstijnsе gеnосidе en voor de Klimааtсrisis. Deze vier thema’s zijn de lesstof voor de mensheid in deze tijd.
Het betekent dat het ó zo belangrijk is om te checken of iets klopt. Factcheckers en influencers laten je graag denken dat alleen zij de Waarheid in pacht hebben. Uiteraard heb je de tijd en middelen vaak niet om alles zelf te checken. Ook heb je niet alle informatie ter beschikking en vaak is die informatie afgeschermd. Dus hoe kom je er dán achter?
Juist dát is waar je Hart een rol kan spelen, mits je ernaar wilt luisteren. De buitenwereld roept tenslotte veel harder. De flitsende beelden op TV, de schreeuwende krantenkoppen, de verleidelijke reclames, de voorspelde winsten overschreeuwen je Hart maar al te makkelijk.
Maar je hoeft toch geen TV te kijken en je hoeft toch geen krant te lezen! Niemand dwingt je! Er zijn vele andere bronnen van informatie.
Met je Hart (met een Hoofdletter geschreven) bedoel ik je Innerlijke Verbinding met het Hogere, met God zo je wilt, je innerlijke stem, je Gids(en) of Engelbewaarder(s), de Bron van Liefde… welk woord je dan ook maar wilt gebruiken. Je begrijpt me vast wel als ik het zo schrijf. Die Verbinding naar het ‘Hogere’ is bij de meeste mensen momenteel heel erg zwak, en juist daardoor zijn ze erg manipuleerbaar geworden. Duistere krachten maken daar misbruik van, dat is hun natuur.
Wat helpt is om aan je gids (of aan God of aan de Lichtwereld) te vragen je te helpen de juiste beslissing te nemen, om in-zicht te krijgen. Dan zul je zeker antwoorden krijgen, aanwijzingen, hints, toevallige berichten zien, terloopse opmerkingen horen die gek genoeg in je hoofd blijven naklinken. Pak je ze op? Of haal je je schouders op en vergeet je ze weer?
Alleen al door deze vraag naar ‘Boven’ te stellen begin je zelf-verantwoordelijkheid te nemen voor de beslissing die je gaat nemen, en probeer je jouw verantwoordelijkheid niet buiten jezelf te leggen. Of je het antwoord opvangt of niet, of je je daar bewust van bent of niet… dat is dan niet eens meer zo heel belangrijk.
Waar het om gaat is dat je op zoek gaat naar… en dus verantwoordelijkheid neemt voor…
Dat is de allereerste en hele belangrijke stap!
Eén van de doelstellingen die we ons onder de naam Akaija & Art hebben gesteld is om die Verbinding met het Hogere, met Boven te herstellen, ons bewust te maken van die Verbinding. En ook van onze Connectie met elkaar… Wij zijn één staat centraal. En dan praat ik niet over een religie, maar over dat wat altijd al geweest is… het herontdekken van wie we zijn, waar we vandaan komen, hoe het Leven op Aarde werkt, hoe de kosmos werkt. We leven op Aarde om die wetmatigheden te ervaren, daarmee om te leren gaan, ze toe te passen. Die kosmische ‘wetten’ staan boven Aardse wetten, ongeacht of die nu van politieke, religieuze of bedrijfsmatige aard zijn. Eén van die kosmische wetten is dat je elkaar geen schade zult toebrengen of geweld zult aandoen, elkaar vrij zult laten. Dat geldt hier op Aarde, en hetzelfde geldt voor iedere levensvorm in het Universum, het is een kosmisch principe. Het aardse woord ‘wet’ dekt de lading niet, dat is een ‘verplichting’ die ‘gehandhaafd’ moet worden met bepaalde ‘straffen’. Als kosmisch principe betekent het dat als je uit Vrije Wil iets doet je vroeg of laat automatisch te maken zult krijgen met de gevolgen van je handeling. Je zou dit principe zo kunnen omschrijven: wat je uitstraalt, trek je aan.
Ze gelden voor ons allemaal. We horen elkaar niet te bepalen, voor een ander bepalen wat jij vindt dat goed voor hem of haar is. Voor kinderen is het uiteraard tijdelijk nodig hen te dragen, hen wegwijs te maken, tijdelijk beslissingen voor hen te nemen en gedurende die tijd is onze verantwoordelijkheid nog veel groter.
Terugkomend op de boodschappen van mediums. Houd in je achterhoofd dat een goed medium je nooit een bepaalde kant uit zal willen duwen. Lichtwezens zullen jouw Vrije Wil altijd respecteren. Zij leven volgens deze kosmische wetten of principes.
Goed, waar was ik gebleven? Laat ik verdergaan met vertellen… Linda’s Verzoek. Dat was in 2010.
Dit schilderij Rose begon ongebruikelijk. We waren bij Loes en uiteraard is Linda tijdens zulke bezoeken altijd van de partij, blij zoals altijd om ons (Wim en Marianne) te spreken en dingen door te geven. Aan de Andere Kant weten ze alles van ons, en ook wanneer er een kans is om ons rechtstreeks iets door te geven. Dat is het bijzondere van het werk dat mediums zoals Loes doen… een kanaal zijn voor die andere Wereld waarin onze onzichtbare geliefden verblijven, en later wijzelf allemaal ook.
Op enig moment vertelde Loes dat Linda een speciaal verzoek aan mij had. En uiteraard stond het me vrij om te weigeren, zei ze er direct bij. “Normaal,” zei ze, de woorden Linda doorgevend, “krijg je een impuls om iets nieuws te gaan maken vanuit onze wereld. Maar dit is anders. Nu vraagt Linda mij… om jou te vragen… of je voor haar iets wilt schilderen. Omdat ze er een speciale bedoeling mee heeft.”
Uiteraard wilde ik dat doen! Graag zelfs. ‘Het idee alleen al om te weigeren’, dacht ik er geloof ik nog bij.
Loes vertelde dat dit schilderij een roos zou gaan worden. Een hele speciale roos, want hij moest op een bepaalde manier worden gemaakt… alsof de roos vanuit het Hiernamaals wordt gegeven aan degene die het schilderij aanschouwt. Het is bedoeld als steun, als troost voor allen die het moeilijk hebben in het leven op Aarde: eenzame mensen, zieke mensen, oude mensen die zich vergeten voelen, wanhopige mensen. Het is dus bedoeld om mensen eraan te herinneren dat ze niet en nooit werkelijk alleen zijn, maar altijd omringd worden door Liefde, ook al zien ze dat niet, zelfs al weten ze het niet, zelfs al ontkennen ze het, en zélfs al zijn ze verkeerd bezig.
Loes maakte een ruw schetsje en vertelde erbij dat Linda de hulp ingeroepen had van een ‘oude meester’ (die ze bij Loes een keer had gezien) om mij te begeleiden bepaalde details goed uit te werken, en in het bijzonder één bepaald detail. Het schetsje dat Loes maakte zie je hiernaast afgebeeld. Erbij staat geschreven: Ik geef je verheldering.
Met die opmerking over ‘een oude meester’ zat ik in m’n maag. Ik vroeg me af hoe die ‘oude meester’ over mijn werkkamer zou oordelen. Die kon beslist wel iets netter en opgeruimder zijn. Dus het eerste dat ik thuis deed was die kamer onder handen nemen. :-).
Face it... Je kunt er niet omheen
Uiteraard was ik maar wat blij met dit verzoek van Linda. Maar ik vroeg me wel iets af… waarom moest ze me dat zo nodig via Loes vragen? Kon dat niet gewoon via een impuls om ‘dat of dat’ te gaan maken, gewoon zoals anders? Waarom al die drukte? Maar Loes had al zoveel doorgegeven dat akelig precies klopte dat ik er helemaal op durfde te vertrouwen dat ook deze gang van zaken vast een speciale reden had. Maar ik kan hier al zeggen dat het nog jaren zou duren voor ik een idee van die reden begon te krijgen. Ik praat over 2010 dat dit speelde en ik (her)schrijf deze tekst in het jaar 2024. Er is heel veel gebeurd en ik heb nu veel meer inzicht in de achtergronden. Wil je daar iets over lezen, lees dan De Rol van Atlantis in het Akaija-verhaal.
Enkele maanden later kwam ik eraan toe om met dit schilderij Rose te beginnen, maar ik merkte dat het niet gemakkelijk ging. Om te beginnen zat die ‘oude meester’ me… dwars, om het maar zo te zeggen :-). Loes had de naam van deze meester gegeven: Leeuw. Een codenaam uiteraard, dat moge duidelijk zijn.
Het klinkt wel leuk natuurlijk, en je voelt je al gauw bijzonder als iemand tegen je zegt dat er deze of gene meester door je heen werkt, maar mij scheen het eerder een last dan een zegen. Bovendien was het eerlijk gezegd voor mij eerder een punt van twijfel over Loes als medium, want waar had ik dit niet al eerder gehoord… mediums die je vertellen dat je bijzonder bent. Iedereen is bijzonder. Of dat iemand heel bijzonders speciaal voor jou zal doen.
Met Loes hadden we intussen zoveel bijzondere dingen meegemaakt dat ik haar heel serieus nam, en Linda dus ook. Zij had zichzelf al bewezen, zeg maar. Maar evenzogoed moest ik op m’n hoede zijn, altijd blijven nadenken en blijven voelen. Maar die meester, Leeuw, zat me dwars. En misschien was dat nou precies de bedoeling :-).
Want het eerste dat ik deed voor ik ging schilderen was m’n werkkamer stofzuigen en de boel netjes aan kant maken. Stel je voor wat ‘hij’ zou zeggen als hij m’n werkhok zag. Dat kon echt niet! Op zich niets mis met een schoonmaak natuurlijk :-). Maar het schilderen ging ook veel moeilijker, want steeds ik vroeg me af: Doe ik het wel goed? Zou hij dit bedoelen? Moet het niet anders? Dit lijkt helemaal nergens op! Etc, etc. Ofwel… ik werd hier behoorlijk nerveus van en ik schamperde in gedachte al naar Linda met opmerkingen als: “Nou bedankt hoor! Oh, wat ben ik hier blij mee!”
Maar om nog even terug te komen op die oude meester… Voordat ik aan het schilderij Rose begon, maar wel nádat we bij Loes geweest waren, maakte ik eerst een ander schilderij, met de titel Face It of Wedergeboorte. Ik weet nog steeds niet welke titel de ‘juiste’ is. Maar Face It was de eerste titel die ik bedacht. Nu ik dit zo schrijf: misschien was die titel wel bedoeld als boodschap voor mijzelf: Face it! Zie het onder ogen! Je kunt er niet omheen…
Ik had een probleem bij het maken van dat schilderij dat ik hier niet uitgebreid zal beschrijven, maar kort gezegd kwam hierop neer… Ik probeerde mathematisch principe te visualiseren. Ik snapte niet hoe ik dat moest doen, want het klopte steeds maar niet… het voelde niet goed. Ik bleef zoeken en zoeken en pas tegen lunchtijd, vlak voordat ik ermee wilde stoppen, moe van het gefrustreerd zoeken naar de juiste beweging, schilderde ik bij wijze van experiment een schuine lijn over het midden van het schilderij. En toen veranderde alles! Dat was de precies oplossing voor het probleem waar ik nu al uren mee aan het worstelen was, wat ik al die tijd niet gezien had. Opgelucht stopte ik om nu echt iets te gaan eten voordat ik verder ging.
In de woonkamer met een bord brood of wat het ook was op schoot deed ik iets dat ik overdag nooit deed: ik zette de TV aan. En ik werd verrast op een documentaire over… precies diezelfde oude meester waar Loes het over gehad had!
“Het zal toch niet waar zijn hè?” dacht ik. “Staat hij me nu al te helpen?”
Maar ik kon er niet omheen… want het thema, het centrale symbool van Face It was één van de belangrijkste symbolen waar deze meester zich in zijn tijd mee bezig had gehouden, de torus. En van Loes had ik begrepen dat hij, de persoonlijkheid die hij toen was, zelfs nu nog over de hele Aarde kunstenaars en uitvinders inspireert. Face it… je kunt er niet omheen… hmm.
Hieronder zie je overigens een paar stadia van het schilderwerk aan Rose.
Ik begon aan het schilderij Rose begon in het voorjaar van 2010, maar ik werkte met grote tussenpozen omdat het niet vlotte. Ik was niet tevreden over wat ik maakte en ik voelde me erg onzeker. Dat had denk ik (vast en zeker 🙂 ) met die ‘oude meester’ te maken. Daardoor blokkeerde ik en kostte het moeite om door te gaan. Ik kon me niet makkelijk overgeven aan het proces van het schilderen. In het najaar van 2010 kwam het helemaal stil te liggen. Ik was toen ongeveer aangekomen in het stadium zoals vlak hierboven gefotografeerd is. Wel aardig, maar…
Hier moet ik weer iets bij vertellen, nog een kanttekening zeg maar.
Loes had tijdens het gesprek waarbij Linda Leeuw als oude meester erbij gehaald had verteld dat ze hem nodig had om iets voor elkaar te krijgen waar hij een specialist in was. Linda’s bedoeling was dat de roos een geschenk vanuit het Licht aan de mensen op Aarde gegeven moest worden. Dus die roos moest als het ware los komen van het schilderij, ervoor komen te ‘hangen’, uit het schilderij komen zodat mensen het bij wijze van spreken zouden kunnen aanpakken als een geschenk.
Om dat voor elkaar te krijgen was er een bepaalde techniek nodig die Leeuw als geen ander beheerste. Loes vertelde erover en tekende het terwijl ze sprak: er moest een groenachtige ‘schaduw’ langs de rode roos worden aangebracht. Dat was wat haar getoond werd. Maar dat vraagt een bepaalde techniek, een specifieke kleur groen, een bepaalde manier van aanbrengen, om dit te kunnen bewerkstelligen.
Ik had dat uiteraard goed onthouden en je ziet dat ik daar op allerlei manieren mee aan het ‘spelen’ ben geweest. Zou hij dit bedoelen? Moet het zus? Of zo? Doe ik het wel goed? Zucht :-).
Eliza White Buffalo - 2011
In februari 2011 kwam ik, via Facebook notabene, in contact met Eliza White Buffalo, een medium in Noord-Ierland. We waren op zoek naar Indiaanse contacten. Eliza was niet Indiaans (en op haar verzoek noem ik niet haar Ierse naam), maar ze zat wel midden in die wereld. Zij heeft een speciale missie voor de wereld die ze vertelt in haar boek ‘Two Roads’. Ze stuurde ons een exemplaar op en ik stuurde haar een Akaija. Over het symbool Two Roads in Eliza’s rol hierin kun je hier alles lezen.
Ik was zeer onder de indruk van haar boek Two Roads, vandaar dat ik deze review op Amazon geschreven heb:
“Hoewel Engels niet mijn eigen taal is, heb ik dit boek in slechts enkele dagen uitgelezen. Ik was bijzonder onder de indruk van Rose, en van het ongelooflijke en mooie verhaal dat in dit boek wordt gepresenteerd. Als auteur weet ik uit ervaring hoe terughoudend uitgevers zijn om spirituele romans zoals deze uit te geven. Ze publiceren liever educatieve boeken, met plaatjes, onderzoeksresultaten, schema’s en getuigenrapporten. Kennelijk verkoopt dat beter.
Maar Eliza, samen met Nicholas Black Elk, bewijzen met dit boek dat dit soort informatie niet onderwezen kan worden in een documentair verslag en het opsommen van feiten en concepten. Want hoe onderwijs je… Liefde?
Om de lezer te laten begrijpen wat het werkelijke belang is van zulke transformatie-processen, moet je hem of haar onderdompelen in dat proces. Zo beleef je samen met Rose de momenten van wanhoop en vreugde. Alleen dan kun je beginnen te begrijpen wat er gebeurt op een diep zieleniveau.
Rose’ ervaringen zijn uniek door hun intensiteit, maar op een of andere manier ondergaan we allemaal zulke processen, en vaak beklagen we onze situatie naar Boven, roepend om hulp, ons afvragend waarom ons dit toch overkomt. Eliza en Black Elk geven je het antwoord hierop, niet door simpel een antwoord te geven, maar door het je zelf te laten ervaren. Op die manier vergeet je het nooit meer, want het wordt een deel van jou! In mijn ogen is het dat wat dit boek zo speciaal maakt, een combinatie van een educatief boek en een uiterst spannend verhaal.
Eliza… dank je wel, voor het leven van jouw leven, en het delen daarvan met ons!”
Toen mijn vriendin Marianne het boek ging lezen riep ze al na de eerste 2 bladzijden: “Ik weet voor wie het schilderij is!”
“O ja?” vroeg ik, me afvragend wat zij had gelezen dat ik kennelijk over het hoofd had gezien.
“Welke naam gebruikt Eliza in haar boek?” vroeg ze.
O mijn hemel…! Inderdaad ! Rose… En het schilderij had die naam al gekregen, zelfs al in het Engels: ‘Rose’.
Linda heeft vast een speciale connectie met Rose, dachten we allebei. Of die connectie er werkelijk is durven wij niet te zeggen, ik zou het eens Linda eens moeten vragen. Gezien de merkwaardige voorvallen rondom het ontstaan van dit schilderij zijn we dat zeker gaan vermoeden. Hoe het ook zij… Linda gaf onlangs via Loes aan dat zij dit schilderij als een astrale reproductie in haar Huis in de Sferen heeft hangen. Ik vraag me nu af of dát exemplaar het origineel is en dat het schilderij dat ik maakte daar een afspiegeling van is. Maar misschien gaat het niet zozeer om de gebruikte verftinten, dus dat wat aardse ogen kunnen zien, maar juist om de energie waarmee het geschilderd is, de Liefde die erin verwerkt is. En dat is op astraal niveau heel goed zichtbaar, maar voor ons mensen op Aarde niet, behalve voor sommige mediums dan. En daarmee heb ik gelijk Linda’s antwoord ontvangen… nu al :-).
Het is dus in eerste instantie voor Linda gemaakt en het vertelt haar verhaal, haar weg langs vuur en ijs, altijd op weg naar het Licht, met een omweg wellicht, maar altijd begeleid, nooit alleen. Het is in feite een hele andere manier om Dante’s Hemelse Komedie te verbeelden. En het vertelt tevens Eliza’s leven in deze incarnatie, want als je het verhaal van Rose leest zul je begrijpen dat dit werkelijk een weg langs vuur en ijs is. Het is zelfs zo dat op het moment dat ik deze paragraaf bewerk (augustus 2024) wij bij Eliza in Noord-Ieland zijn en zij heeft ons juist verteld over de nieuwe ontwikkelingen in haar leven die hiermee te maken hebben.
De roos wordt als het ware door het Licht uit de diepte omhoog getrokken. Precies zó heb ik het tijdens Linda’s ziekte in 2001 ervaren. Steeds opnieuw, op momenten dat we wéér neergeslagen werden door de zoveelste teleurstelling, had ik het gevoel alsof het zo ‘moest’ zijn… hoe ellendig het ook was wat er gebeurde, er was een hele goede reden voor. En dan voel ik toch iets van ‘jullie zijn niet werkelijk alleen.’ Het gevoel was er toen wel, heel vluchtig, maar begrijpen deed ik het pas achteraf. Linda kreeg heling tijdens deze zware tijd. Maar, als je Jonette Crowley’s woorden bij de ‘professionele inzichten’ leest, begrijp je dat ook ik heling nodig had. En gek genoeg was het begeleiden van Linda tijdens deze afschuwelijke ziekte en zelfs haar overlijden onderdeel van mijn heling. Jonette geeft door: “Hij (de Akaija) is niet van haar, zij wist alleen hoe hem te vinden omdat het een deel van haar bestemming was om… jou te openen en hem te ontvangen. En jij werd geopend door jouw ontvankelijkheid voor haar.”
Maar… Linda’s verhaal en ook Rose haar verhaal is het verhaal van iedereen. Allemáál leggen we een weg af die soms heel zwaar is, allemáál worden we begeleid vanuit het Licht. We beseffen het meestal niet, we gaan eraan voorbij, maar we zijn nooit alleen. Niemand wordt aan zijn of haar lot overgelaten, hoe zwaar onze weg ook is. Wij zelf voelen osoms ns zó verlaten dat we het Licht verwijten ons in de steek te hebben gelaten, maar het is niet zo dat het Licht niet meer op ons schijnt, maar dat wij ons ervoor afsluiten door het Licht de schuld te geven van wat ons overkomt, omdat wij de Kosmische Instructies nog niet begrepen hebben.
Dat is de onvoorwaardelijke Liefde waar we allemaal door omringd worden. Of zoals Loes het in haar boeken benoemt: We zijn allemaal op weg naar Vervolmaking, verbonden door het Licht.
Marisun
Het schilderij Marisun maakte ik in 2002 voor Marianne als allereerste schilderij nadat Linda overleed. Voor mij was het de uitdaging om erachter te komen of ik werkelijk geïnspireerd werd. Nadat het af was kon ik daar niet meer omheen. Toen al niet.
Dit schilderij verbeeldt in feite het Zonnekruis, en het Zonnekruis is in principe hetzelfde symbool als het Two Roads symbool, maar op een andere wijze belicht, vanuit een andere kennis-hoek bekeken. Het accent ligt daarbij niet op het kruis als symbool, maar op de Zonne-energie als transformerende Kracht- en Levensbron.
Het is voor mij de basisenergie die de Aarde leefbaar maakt en ook de belangrijkste energie-vorm waarop de astrologie zich baseert. Dat hangt weer samen met de energie van de magnetische velden van de Zon.
Pas in 2023 en daarna werd deze informatie verder uitgewerkt en begon bij mij het besef door te dringen de Zon aan de vooravond staat van een cyclische verandering die alle leven op Aarde ingrijpend zal beïnvloeden. Dat doet de Zon al tientallen jaren, maar het wordt steeds duidelijker. En de tijd dringt, want er is een grote verandering, een grote transformatie op komst. Het voert te ver om dat hier en nu uit te leggen, maar het vormt de kern van de boodschap die via al deze schilderijen en symbolen wordt doorgegeven vanuit het Licht. Er wordt iets verteld, en het begrijpen daarvan is belangrijk. Met die kennis hebben we de mogelijkheid om goed door de transformatie heen te komen.
Lucia - Witte Roos - Two Roads
Hierboven noem ik het schilderij Two Roads, dat tegelijk ook het symbool Two Roads is.
Reeds in 2002 had ik het schilderij Lucia gemaakt. De titel van dat schilderij is de echte naam van Loes: Lucia. Lucia betekent Licht. Als je dit schilderij bekijkt zie je dat het eigenlijk een kruis is, en het Kruis staat voor Liefde. Nou ben ik beslist niet religieus, maar ik heb wel alle respect voor de rol die Jezus speelt. En met reden. Want als er iemand is die in één adem met Liefde genoemd mag worden dan is hij het wel, een van de allergrootste wereldleraren. By the way… ook Jezus was een medium. Hij is niet het eigendom van welke religie dan ook. De boeken van de Bijbel zijn oorspronkelijk geschreven door mediums, en later bewerkt door mensen die niet altijd aangesloten waren zoals de oorspronkelijke schrijvers dat wel waren. Zo is er veel oorspronkelijke informatie uit de Bijbel verloren gegaan.
Hoe dan ook, het gaat om Liefde, welke religieuze uitleg je daar ook aan wilt geven. Liefde is het enige waar het om gaat.
Het kruis, waaraan Jezus gestorven is alvorens weer op te staan (wederopstanding, wedergeboorte…) staat daarom ook voor Liefde, en dus voor het Licht.
Let op… bovenin zie je ook een roos, een witte roos. Zou je deze roos van bovenaf kunnen bekijken, dan zou je wederom een schaal zien waarboven de roos hangt, net als bij Two Roads en bij Faith.
Er gebeurde iets geks toen ik dit schilderij in een metalen frame met dik passe-partout en glasplaat ervoor had ingelijst. Een aantal weken later viel het me op dat die witte roos, waar ik o.a. potloodkrijt voor had gebruikt, aan de binnenkant tegen de glasplaat geplakt zat. Dat was een gevolg van statische electriciteit van de glasplaat het kalk-achtige poeder waarmee ik de roos had gemaakt naar zich toe getrokken had. Dat was niet mijn opzet geweest, het gebeurde gewoon. Ik wilde een bepaald effect in de witte kleuren van die roos bereiken en dat lukte me het beste door pastelkrijt te gebruiken. Welnu, dat pastelkrijt zat nu dus tegen de binnenkant van het glas geplakt en dus zweefde de roos nu boven het kruis of vóór het schilderij. Helaas is dat tijdens het fotograferen verloren gegaan, maar de boodschap werd dus toen al gegeven.
Toen we Loes dit schilderij Lucia aanboden in 2002 wilde zij alleen de reproductie ervan aannemen. Tijdens dat bezoek hoorde ik haar een terloopse opmerking maken, namelijk dat ik nog een heel groot kruis zou gaan maken. “Zó groot!” zei ze, en ze hield haar hand een meter of zo boven de grond.
Ik dacht toen aan een metalen kruis-object en ik vroeg me al af hoe ik aan al dat zilver moest komen. Dat zou me nogal een flinke uitgave gaan worden.
Werkelijk? Wist ik veel…
Nu, dat kruis is het schilderij/object Two Roads, de grote Two Roads geworden. Je kunt dat verhaal lezen op de betreffende pagina. Wat ik hier wil benadrukken is dat ook daar een roos op is afgebeeld. Die roos staat symbool voor het Hart. Binnenin die roos bevindt zich de Red Stone of Power… de Rode Steen van Kracht. Lees die pagina om het langere verhaal daaromtrent te lezen.
Waar het om gaat is dat het schilderij, toen het klaar was, wekenlang bij ons in de kamer heeft gestaan en als we op de divan zaten keek ik er nogal eens naar, mediteerde erop en ik was blij met het resultaat. Maar steeds als ik er wat langer naar keek viel het me op dat ik iets zag dat ik beslist niet geschilderd had. Ik zag heel vaag, een groenig waas, als een randje rondom die rode roos. Bijna mintgroen. Als ik met m’n ogen knipperde was dat randje weer weg. Maar als ik weer even bleef kijken zag ik het mintgroenige randje, precies zoals Loes het getekend had, als een soort van schaduw, om de roos heen komen. Ik vroeg Marianne of zij dat ook zag, maar zij zag het niet.
Pas toen… eindelijk… begon het kwartje te vallen.
Ik heb dat groenige ‘randje’ héél subtiel met airbrush langs de roos gespoten in precies die kleur die ik dacht te zien, bijna onzichtbaar.
Dank je wel, Leeuw!