Toen een vrouw me vroeg om voor haar een schilderij te maken kreeg ik gelijk een idee van het symbool dat erin verwerkt ‘moest’ worden. Dat overviel me een beetje en ik zocht naar schrijfmateriaal om een schetsje te maken van wat ik in m’n hoofd had, of beter van het ‘gevoel’ dat ik had van wat het zou gaan worden.
Al een paar dagen later – ook dat is uitzonderlijk, want meestal gaan er dan weken overheen – begon ik op een ochtend aan het schilderij en naarmate ik vorderde met de kleuren vroeg ik me af waar dit ‘heen’ moest. Ik hield me ruwweg aan de schets, maar ik voelde dat ik iets niet ‘zag’, niet begreep. Ik weet dat ik geïnspireerd wordt, o.a. door mijn gids Amhirez en door mijn overleden vriendin Linda. Soms willen ‘ze’ me iets laten maken, maar duurt het meestal even voor ik het ‘oppak’. Het is niet zo dat ik ‘overgenomen’ wordt, dus dat ik ‘automatisch’ schilder zoals sommige mensen automatische schrift beoefenen. In plaats daarvan krijg ik ‘een gevoel’ van iets dat ik ga maken, en dan moet is op zoek gaan naar datgene dat met dat gevoel overeen komt. Je zou het daarna een kokervisie kunnen noemen: ik focus me op één aspect, probeer dat overeen te laten komen met ‘het gevoel’ en werk daar net zolang aan totdat ‘het klopt’ met het gevoel dat ik heb. Bijna een zoekspelletje met opmerkingen van ‘koud… nog kouder… warm.. warmer… jaaa!”
Deze ochtend was ik op zoek naar de oplossing voor wat ik voelde dat niet klopte, maar hoe kon ik dat nou oplossen? Ik had ruwweg twee openingen links en rechts in het schilderij met daartussen een kanaal van energie, precies zoals op het schetsje, een vortex of zo, met rood onderin naar violet bovenin. Die energie moest stromen van boven naar beneden of omgekeerd, dus dat had ik keurig als een rivier aangebracht. Maar het leefde nog niet. Iets ontbrak er.
Helemaal aan het eind van die eerste uren spuitwerk besloot ik een schuine baan door het centrum aan te brengen van rechtsboven naar linksonder. Dat voelde als juist, maar snappen waarom deed ik het nog steeds niet. Het bleef me bezig houden, maar voor nu had ik het even gehad.
Hieronder zie je het resultaat van die eerste schildersessie.
Vermoeid nam ik het schilderij mee naar de woonkamer, zette het tegen de muur, schakelde de t.v. aan en ging op de sofa zitten. Op de t.v. was net een documentaire begonnen over Leonardo da Vinci. ‘Vreemd’, dacht ik, want tijdens het schilderen had ik vaak aan hem gedacht. Dat had weer met een ander schilderij te maken waar ik nog aan moest beginnen, Rose, maar dat is een verhaal apart.
Plotseling zag ik ‘het’! Leonardo da Vinci is een van de grondleggers van de herontdekking van de Heilige Geometrie! De Egyptenaren en vele andere oude beschavingen beheersten die kennis tot in de finesses, maar de ‘moderne’ westerse wetenschap loopt nog wat achterop. De Vitruvian Man is een studiewerk Leonardo waarin het concept van deze uiterst belangrijke wetenschap uit de doeken gedaan wordt… voor hen die het willen onderzoeken. Lees hiervoor ‘Geometrie van de Schepping’ van Drunvalo Melchizedek. Zeer aan te bevelen!
Eén vorm die binnen de Heilige Geometrie erg belangrijk is, is de zogenaamde Torus-vorm. En die vorm herkende ik plotseling, want wat ik tot zover geschilderd had is alsof je je binnenin de Torus bevindt, kijkende naar het centrum!
Torus of Donut?
Hieronder zie je waar ik mee worstelde, omdat ik het principe van de Torus, een van de belangrijke wiskundige vormen, nog niet begreep. Een Torus zou je kunnen vergelijken met een donut die je bij de bakker kunt bestellen. Maar energetisch speelt deze vorm een megabelangrijke rol in het Universum, en ook in het energieveld dat je hart creëert.
Pas toen ik de schuine lijn had getekend begon ik te begrijpen waar ik naar had gezocht en toen kon ik verder met schilderen en kon ik de vortex-energie uitbeelden in plaats van een statische rivier van boven naar beneden.
Tijdens het schilderen had ik hier geen idee van gehad, maar nu ik er vanaf een afstand naar keek begreep ik ineens wat ‘ze’ me wilden vertellen, of laten maken om te beginnen. De Torus-vorm heeft als eigenschap dat een brandpunt is voor vortexen.
Nu ik dit besefte kon ik verder met het schilderij…
Daarna ik meer nadruk op de vortex in het midden en in latere sessies veranderden ook de kleuren, zoals wel vaker. Soms worden kleuren vervangen, andere worden toegevoegd… het lijkt zinloos, maar langzamerhand ben ik ervan overtuigd geraakt dat ook dat met een reden gebeurt. Kleuren zijn energieën en somige energieën moeten wel aanwezig zijn, maar niet zichtbaar, wat de reden ook moge zijn. Vandaar dat ik de gewoonte heb aangeleerd om zo nu en dan foto’s te nemen.
Aan het eind voegde ik sterren toe, waardoor de Torus-vorm als het ware gaat zweven in de ruimte. Het lijkt nu meer op een sterrennevel, met daarin een geboorte… van een planeet?
Rebirth is een schilderij dat je verplaatst in het hart van de werveling, van de vortex, daar waar alle actie plaatsvindt. En die actie is het uitwisselen van energieën. Hier verdwijnt de vortex in het ogenschijnlijke niets, en hier ontstaat de vortex uit het ogenschijnlijke niets. Hier vindt geboorte plaats, hetgeen transformatie is van de ene vorm in de andere. Dat is transformatie, ofwel een wedergeboorte.