Wim Roskam is geboren op 3 juni 1960 in Soestdijk, Nederland.
Maar… laat me vanaf hier vanuit mezelf praten…
Ik denk dat het is wat Toni Elisabeth Sar’h, een helderziende vrouw en meester-leraar die in de buurt van Vancouver woont, mij vertelde…
Ooit, in de lang vergeten dagen van Lemurië ben ik een artiest geweest…
De mensen in Lemurië (dat geldt vermoedelijk voor ons allemaal) waren in die tijd heel etherisch, hun lichamen waren veel lichter, misschien zelfs doorzichtig. Hun vibratie was heel hoog. Het was de tijd waarin veel zielengroepen naar deze planeet Aarde kwamen vanuit de sterrensystemen Sirius B en de Pleiaden, om deel te nemen aan een experiment op Aarde. Het doel van dit experiment was om ‘de Hemel op Aarde te brengen’ en te ervaren hoe het zou zijn om op deze planeet te leven, met haar sterke magnetische energieveld. Zonder ons volledig te realiseren waar we aan begonnen stemden we toe, en zo kwamen we in groten getale. Als kinderen waren we, speels en blij om hier te leven. Het leven was licht. We stonden in direct contact met de natuur, met de dieren, de planten en met elkaar. We communiceerden voornamelijk telepathisch door onze gedachten te projecteren, hoewel we ook onze stem op Aarde konden gebruiken, wat nieuw voor ons was. Maar meestal deden we dat niet, omdat gedachten veel betrouwbaarder waren.
Door wat voor oorzaken dan ook kon het gebeuren dat de trilling van sommige mensen afnam. Om dit te voorkomen werden kunstenaars aangesteld. Ze maakten muziek, keramiek, schilderijen, wat dan ook… dit was nodig om de trilling hoog te houden, om de mensen te herinneren aan hun goddelijke oorsprong, aan hun verbondenheid met het Licht.
Dat klinkt heel vreemd, maar realiseer je alsjeblieft wat er op dit moment gebeurt in onze samenleving… wat er gebeurt met je kinderen (of met jou wat dat betreft) als ze de hele dag geconfronteerd worden met wat ze zien op tv, of wat ze meemaken tijdens het spelen van computerspelletjes… vooral het zien van geweld, ruziënde stellen, seks, leugens en videobanden om het zo maar te zeggen. Onze moderne samenleving is doordrenkt van deze vibraties. We laten het gebeuren, onze kinderen kijken naar geweld op tv tijdens het ontbijt om ze rustig te houden en we kijken ernaar tijdens het avondeten.
Er zijn ook films en documentaires waar je blij van wordt, maar helaas worden de meer gewelddadige meestal uitgezonden. Dit aspect van beïnvloeding wordt nu gebruikt om onze vibratie laag te houden, maar het kan ook gebruikt worden om onze vibratie te verhogen. Kunst is een prachtige manier om dit te doen en het maakt niet uit of deze kunst wordt gepresenteerd als schilderijen of muziek… in feite kunnen we allemaal kunst creëren door onszelf uit te drukken in wat we doen: koken, ontwerpen, genezen, schrijven, schilderen, bouwen, construeren en communiceren met elkaar. We zijn allemaal kunstenaars! Het is de intentie die we leggen in wat we doen die het verschil maakt.
Hoe dan ook… volgens deze vrouw was het toen mijn taak om artefacten te creëren die de frequentie van anderen zouden verhogen… om hen te herinneren aan hun verbondenheid met de kosmos, hun sterrenoorsprong, zodat ze niet uit de gratie zouden vallen…
En ik denk dat dit nog steeds mijn taak is. Misschien niet om te voorkomen dat we uit de gratie vallen, maar om ons te helpen onze weg terug te vinden naar de gratie.
Zo is de Akaija ontstaan. In feite heb ik in deze paar woorden precies beschreven wat de Akaija voor jou doet… het helpt je de weg terug te vinden naar het Licht, naar een hogere trilling. Dat is wat het doet, en het is onze taak om onze handelingen te bewaken, om te bewaken dat de Akaija zijn weg over de Aarde vindt.
Biografie
Mijn jeugd was geweldig: liefhebbende ouders, en een zus die me voor de verandering niet de hele (nou ja, de meeste 🙂 tijd lastig viel. Mijn moeder was lerares en mijn vader was een ondernemend persoon, die stoutmoedig ging waar in zijn tijd (na de 2e WO) nog niet veel waren gegaan: naar de Alpen op zijn fiets met minimale motorondersteuning en om te slapen alleen een hangmat. Tegenwoordig doen zelfs getrainde mountainbikers dat soort dingen niet meer.
Sterrenkijken en filosoferen over de sterren is een soort traditie in onze familie, omdat mijn opa vele nachten in het kraaiennest van de laatste zeilschepen van de Nederlandse marine op weg naar verre bestemmingen had doorgebracht, kijkend naar de sterren en erover nadenkend. Van hem, en van mijn vader, heb ik waarschijnlijk de liefde voor de kosmos geërfd, dus op de muur van mijn slaapkamer hing al snel een muurschildering met sterren. En nu ik erover nadenk… hun ondernemende aard komt me nu goed van pas om de Akaija bekend te maken in de wereld.
Natuurlijk moest ik naar een sterrenwacht in Nederland en als klein kind stelde ik met een ernstig gezicht vragen aan de man die de leiding had, alsof ik een hoogopgeleide specialist op dit gebied was. Ik had tenslotte een paar boeken over dit onderwerp, dus…
Zodra ik in staat was om min of meer samenhangend te schrijven, was mijn eerste openbare tekst een korte alinea over de stervende vissen in onze vervuilde rivieren. Dat verontrustte me en het was te verwachten dat ik er iets aan zou doen. Dus schreef ik een ‘boek’ over etherische wezens die de natuur beschermen: zeemeerminnen en nimfen die de beken, de bergen, de zeeën, de wolken en zelfs een vulkaan bewonen. Ik denk dat ik dit in gedachten had toen ik onlangs mijn Brief aan de Regeringen schreef, een brief die nu zijn weg vindt via het internet.
Het was mijn wens om vulkanoloog te worden, maar mijn wiskundige talenten waren niet toereikend. In plaats daarvan werd ik leraar, maar ik hield er niet van om voor klassen vol verveelde kinderen te staan en ze dingen te moeten leren waar ik zelf een hekel aan had. Maar ik was wel goed in verhalen vertellen en ik kreeg zelfs respect van mijn mentor omdat ik een klas lang stil kon houden tijdens het vertellen van verhalen. Maar in de uren daarna gaven ze hun ingehouden energie vrij…
Kort na deze opleiding ontmoette ik Linda. Ook zij was een lerares, en nog een opmerkelijke ook. Ze was door de leerlingen uitgekozen als hun beste leerkracht ooit op een school met meer dan 100 leerkrachten. Ik kon het niet helpen dat ik niet graag lerares wilde zijn en dus begon ik met het programmeren van de allereerste computers. Heb je ooit gehoord van de ZX Spectrum… een van de allereerste thuiscomputers? Daarmee begon het voor mij.
Maar mijn echte passie was schilderen.
Ik wilde die onaards realistische landschappen kunnen schilderen die je ziet op covers van sciencefiction- en fantasytijdschriften. Maar hoe creëerde de kunstenaar dat in de tijd vóór de computer zonder potlood- en penseelstreken achter te laten?
Linda wist het antwoord: airbrush.
Dus kocht ik een airbrush, waarmee je verf spuit met lucht. Binnen een jaar had ik deze techniek goed genoeg onder de knie om contact op te nemen met uitgevers van verjaardagskaarten en wenskaarten. De meesten waren niet geïnteresseerd, maar één bedrijfje wilde het wel proberen en vanaf dat moment had ik een (klein) inkomen.
In tegenstelling tot hun gewoonte gingen ze akkoord met een paar series new age en spirituele kaarten met dolfijnen, Egyptische motieven en kosmische achtergronden. Natuurlijk maakte ik ook andere schilderijen, maar om eerlijk te zijn… hoewel mensen het mooi vonden wat ik maakte, waren ze er niet echt enthousiast over.
Linda’s ziekte en overlijden zorgden ervoor dat ik op de een of andere manier ’transformeerde’. Misschien had ik deze ervaring nodig, want het veranderde mijn leven en ook mezelf. Hiervoor vonden mensen het leuk wat ik maakte, maar ik verkocht nauwelijks iets. Nu kan ik mijn schilderijen nauwelijks tentoonstellen, omdat ze altijd verkocht zijn :-).
Daarnaast is er nog iets… het lijkt alsof de schilderijen meer ‘kracht’ hebben. Ik weet dat ik geïnspireerd ben door Linda en door mijn beschermengel Amhirez. Samen met hem, zo zei hij, heb ik hiërogliefen en illustraties gemaakt op muren in Egypte van duizenden jaren geleden. ‘Zij’ geven via mijn handen die extra dimensie aan de schilderijen: Liefde.
En mijn andere opa lijkt er ook te zijn, vooral om op zijn horloge te wijzen (niet echt natuurlijk, dat heeft hij niet nodig) alsof hij wil zeggen: het was 5 uur geleden… moet je niet stoppen?
Enige tijd na Linda’s overlijden zijn Marianne en ik gaan samenwonen. Ons doel is het om mensen te helpen, en zelfs de Aarde, om iets in de wereld te brengen dat energieën harmoniseert en in balans brengt, en ons beschermt tegen verzwakkende krachten.
Op dit moment is de Akaija het belangrijkste voorbeeld dat dit doet. Maar er zijn nog veel meer ontwerpen die wachten om gematerialiseerd te worden.